Búnaðarrit - 01.01.1891, Side 29

25
þá gengur fjeð svo nærri houum, — nagar svo mjög
liinar ungu og grönnu greinar, að sú hrísla, er fyrir
slíkri meðferð verður, hlýtur að visna, enda liafa skóg-
ar sumstaðar verið svo að segja gjöreyddir á þennan hátt
á stuttum tíma. Fyr á tímum var talsvert af geitfje
hjer á landi; en geitfje eyðileggur skógana enn þá meir
en sauðfjeð. Það er svo að sjá sem enn liafi verið tals-
vert af geitfje sumstaðar á síðari hluta 18. aldar, eink-
um í Þingeyjarsýslu og Norðurmúlasýslu, enda segir
Olavius í ferðabók sinni, að menn hafi þar farið að
stunda geitfjárrækt meir en áður, eptir að bráðapestin
fór að geysa sem mest. Jafnvel vinnumenn og vinnu-
konur, sem vitanlega áttu fáar skepnur, áttu opt eina
eða tvær geitur1.
Þótt skógarnir lijer á landi sjeu nú að miklu leyti
eyðilagðir, þá væri þó mjög æskilegt að reynt væri að
vernda þessar litlu leifar, sem eptir eru. Það þarfþví
að brýna það fyrir mönnum að höggva skóginn eigi of
mikið, og sjerstaklega að gjöra það eigi eins illa og ó-
forsjálega og gjört hefur verið. Þegar skógur er höggv-
1) Kvæði eitt cr til frá 18. öld, er „Hjalvararsálmur“ heitir;
þar er kerling ein, sem flækzt hefur víða um Eyjafjörð og Þing-
eyjarsýslu, látin segja ýmislegt, er fram við hana hefur komið. Þðtt
kerling þessi hafi vitanlega eigi verið auðug, má þó sjá afkvæðinu,
að hún hefur átt geit, því hún segir:
„Gcitin mín er í gððum stað,
gaf jeg tóbak með henni“.
Kvæði þetta er ort um eða litlu eptir miðja 18, öld; það má ráða
af þvi, að ýmsir nafnkunnir menn eru nefndir í kvæðinu, og það
er auðsætt að Þórarinn sýslumaður Jónsson hefur þá búið á Grund,
því þannig segir „Hjalvör" á einum stað:
„Pramandi kom jeg fyrst að Grund,
fallegur er sá staður;
Þórarinu ber mjög þýða lund,
— það er blessaður maður“.