Búnaðarrit - 01.01.1891, Qupperneq 75

71
En þá riði mjög á því, að svo væri hægt að tilhaga, að
ekki þyrfti að reka fjeð mikið eða langt til þessa, og
helst hafa eitthvert aðheldi í sjálfu beitarlandinu til að
handsama það i, en allra sízt leyfa sjer fyrir þessa sök
að taka það úr hinum fjarlægari eða betri beitarhögum
og þröngva því til að nota hina lakari, sem nær eru.
7. Þar sem fje gengur viS sjö mest, en hefur, sem
opt er, með fram landbeit snögga og Ijelega, þá skal
iðulega (jafnvel daglega), er veður leyfir, reka fjeð til
lands á betri beit eða hagkvisti, en ekki líða, að það
liggi nóttum og dögum samaií við sjóinn, enda verður
því reglulega fárhætt við það. Þar sem sandrok eða
moldarrok hefur yfirfallið, þykir og er fárhætt; fárhætt-
ara og á láglendi einkum holtum og melum, (ekki svo
á mýrum), en uppi til fjalls; fárhættara í sórstraumi
sjávar en ella, að sumra sögn.
8. Vatna skal húsfje reglulega hvern dag eða ann-
anhvorn, þegar þurkar ganga, þurrafrost eða glærur,
og reyna að sjá til, að engin skepna verði útundau, er
það er gjört. Til vötnunar þessarar væru beztir langir
og mjóir stokkar eða rennur úr trje. í drykkjarvatn
fjár, sjer í lagi um hinn fárhætta tíma, væri betra að
láta seyði af römmum og beizkum jurtum, íselta það eða
ísýra. — Útigöngufje, þar sem fárhætt er, væri og betra
að reka endrum og sinnum í vatn autt, því reynslan
sýnir, að kindur eru mjög atburðarlausar að leita þess
sjálfar, þó mjög þyrstar sjeu. Mætti opt sæta lagi með
þetta, þegar í einhverju öðru skyni íje er samanrekið,
til að spara því rekstrarónæði, en þörfin er brýnust, er
þurrafrost og glærur ganga.
9. Allur hardur og liastarlegur rekstur á fje og
hundaat á því, sjer í lagi á haustin og frameptir á
vetrum sje fyrirboðinn og niðurlagður með öllu, og gangi