Búnaðarrit - 01.01.1891, Qupperneq 39

35
til prýðis og umtals, lieldur en það, sem sje beinlínis
arðsamt.
Til að vita, hvaða verð liggur í heyi, þá er vert
að gæta þess, hvað menn gjöra við það. Eins og áður
er nefnt, er svo lítið af því selt, að það kemur eigi til
skoðunar; nokkrir taka fóður og verja heyinu þannig
til að fóðra skepnur annara, en þegar á allt er litið, er
það mjög lítið hey, sem varið er á þennan hátt og verð-
ur því eigi tekið tillit til þess; almennt er einnig talið
óráð að taka fóðrapening, og bendir það til þess, að
menn álíta, að á þann hátt fái menn of lítið verð fyr-
ir heyið, þó fóðrið sje allopt fulldýrt fyrir þá, sem
skepnurnar eiga, þegar þess er gætt, að þeir eiga víða
á hættu að fá þær bótalaust skemmdar fyrir fóður-
skort og vanhirðingu. Þegar nú þessu er sleppt, þá
ver hver maður öllu því heyi, sem hann aflar, til að
fóðra nautpening, sauðfjenað og liesta; að því er annan
nautpening snertir en mjólkurkýr, þá vil jeg leiða hjá
mjer að ræða um það, hvernig liann borgar fóður sitt,
og sömuleiðis vil jeg sleppa hestunum, því sumpart er
erfitt að meta gagnið að hestunum og sumpart er, þeg-
ar um eldishesta er að ræða, meira að líta á ánægju
þá, er menn hafa af þeim, en gagn það, er þeir beinlín-
is gjöra; ennfremur vil jeg sleppa sauðum, því kostnað-
urinn við þá liggur minnst í heyi því, er þeir eyða.
Mestum hluta af heyjum hjer á landi verja menn til að
fóðra mjólkurkýr, ær og lörab, og til að vita, hvers virði
lieyið er, þá er nauðsynlegt að gjöra sjer grein fyrir,
livert gagn menn hafa af því að verja því á þennan
hátt, eða með öðrum orðum, hvernig kýrin eða ærin og
lambið borgar hey það, sem þeim er gefið; um þetta vil
jeg því fara nokkrum orðum, og skýra frá reynslu minni í
því efni, en þess er að gæta, að sitt á sjer stað í þessu
3*