Búnaðarrit - 01.01.1891, Qupperneq 49

45
bezt á því, live mikið er af ónýtum hundum og óvönd-
um fyrir brúkunarleysi; en þeir eru ætíð óþarfir. Eptir
því, sem mjer heíur virzt víða, mun ekki láta fjarri, að
til jafnaðar sje nálægt því einn gagnlaus liundur á öðru
hverju býli. Þessu til sönnunar má geta þess, að einu
sinni voru hjer á heimili alllangan tíma að sumarlagi
frá 6—10 flækingshundar, og var eptir mjög fáum þeirra
spurt. Þetta sýnir bezt, að þörfin fyrir þá hefur ekki
verið brýn.
Ef tilgáta þessi skyldi láta nærri, að til jafnaðar
væri gagnlaus hundur á öðru hverju býli, þá verða í
sveitarfjelagi með 40 býli um 800 krónur, sem árlega
eyðast í fæði handa óþörfum hundum. En þótt hjer
sje, ef til vill, mikið í lagt, þá er kostnaðurinn áreið-
anlega mikill, þótt fáir heyrist kvarta um hann.
Þó að kostnaðurinn við hundahaldið sje mikill, þá
er hann hverfandi í samanburði við það gagn, sem liefst
af vænum hundum. Það er því frámunalegt að liugsa
til þess, að í fjalllendi, þar sem sauðfjárrækt er lielzta
atvinnugreinin, skuli meiri hluti liunda vera lítt nýtir
og óvandir; og að varla skuli hittast menn, er hafa
lag eða öllu heldur vilja til að venja þá. Þetta er svo
ótrúlegt, að euginn ókunnur mundi geta skilið slíkt.
Hvað skyldu t. a. m. Skotar segja um annað eins? En
hver er orsökin til þess að menn ganga hugsunarlaust
fram hjá svo skiptir þúsundum króna vinnuhaguaði,
sem mætti árlega hafa af hundum hjer á landi fram
yfir það, sem nú á sjer stað. — Örsökin er sú, að hund-
arnir eru lítið eða ekkert metnir, það er að segja, vana-
legt er að álíta, að þeir kosti ekkert; en afleiðingarnar
af þessu eru margar og illar.
Það gengur svo um allt, sem álitið er að liafi ekkert
verðmæti, að lítið er hirt um það nje alúð við lögð, og