Búnaðarrit - 01.12.1919, Blaðsíða 29

BÚNAÐARRIT
251
ingar hafa komið munu kannast viö, hve óþægilegt slíkt
íyrirkomulag er.
Fyrir þetta umbúningsleysi standa dýrin hjer og þar
á dreif — eins og taðhrúgur um tún — og þeir, sem
um verðmæti þeirra eiga að dæma, vita ekki hvert helst
þeir eiga að snúa sjer. Og menn þeir, sem komnir eru
til sýningarinnar til þess að sjá dýrin, eiga með öllu
ómögulegt með að kynnast þeim að nokkru ráði eða
gera samanburð á þeim. Þetta er þröskuldur á vegi íyrir
því, að sýningarnar verði að því gagni, sem vera ætti
og verða mætti. Þær ná ekki þeim tilgangi sínum, að
glæða áhuga og vera til leiðbeiningar í umbótum á bú-
fjárrækt. Menn gerast því tregir til hluttöku í sýningun-
um og trúlitlir á gagnsemi málsins, og alt situr í sama
horfinu eða miðar lítið áfram.
Eina ráðið til að ráða bót á þessu, er að koma á fót
íöstum sýningarstöðum með hæfilegum umbúningi á
hverju því svæði, sem álitist hæfilega stórt til þess, að
sameinast um einn slíkan stað.
En staðinn þarf aö útbúa þannig, aö dýrunum verði
skipað með reglu í flokka, svo að mönnum geti gefist
kostur á að athuga þau i næði. Með því einu móti geta
menn borið dýrin saman, og með aðstoð þeirra manna,
er um dýrin dæma, og annara fróðra manna í þeim
efnum, fengið yfirlit yfir kosti og galla hinna einstöku
sýningardýra.
Þegar slíkt skipulag er komið á sýningarnar, þá fyrst
geta þær — og fyr ekki — náð tilgangi sínum. Að
þessu verður því afdráttarlaust að keppa.
Erlendis, þar sem búfjárræktarmálum er lengra komið
áleiðis en hjá oss, hefir hið opinbera tekið máiið að sjer
og komið upp vel útbúnum föstum sýningarstöðum.
Hjá oss heflr þessu lítið verið hreyft hingað til. Og það
eina, sem jeg þekki til að gert hafi veriö til fram-
kvæmda í þessu efni er í Skagafirði. Þar hefir sýslu-
nefndin keypt land fyrir sýningarstað rjett við hinn