Búnaðarrit - 01.01.1922, Blaðsíða 83

BÚNAÐARRIT
77
stafar oftast af því a5 þeir ern síðbornir, en það getur
oft verið trygging fyrir þvi, að þeir hafi ekki soltið
fyrstu daga æfinnar, en þeir þurfa að vísu betra fóður
og meiri nákvæmni lambsveturinn.
Haustið 1913 setti jeg 6 larobgimbrar á undan Yik-
>ng og þá litlu höfðingjana Dverg og Goða. Lömb þessi
voru þrifagóð um vetuiinn. Þau voru jafnvaxin, holda-
góð og ullþykkri en jeg jafnvel hafði sjeð lömb áður.
Haustið 1914 vigtuðu þassar Víkingsdætur 112 (hún var
tvilembingur), 118, 120, 122, 126, og 130 eða 121 ®
til jafnaðar. Mjer þótti þessi vigt að vísu góð en þót.ti
þó mest um það veit að kindurnar votu afbragðs falleg-
ar og hraustlegar. Jeg veitti því fljótt eftivtekt að best
átti við Viking þykkvaxnar holdnær. Hann hafði að vísu
það vaxtarlag sjálfur, enda var hann afbmðaskepna á
allan vöxt og vænleik. Þuð voru því Öðlingsdætur og
ser frá honum komnar, sem urðu mjer diýgstar til þess
að fá í fjeð það vaxt.arsamiæmi, sem jeg hafði hugsað
tnjer. Undan Viking fjekk jeg þó faeinar kindur, sein
jeg ekki vildi nota til framtímgunar. Þær voru að vísu
með þeim stærstu og þyngstu, on þær voru of huppi-
langar og svangamiklar. Svona kindur eru venjulega
þuiftarmikiar og ekki vel þolnar, en mæður þessara
kinda voru undantekningarlitið langvaxnar gelgjuær.
Enda komu þessar kindur aðallega fiam fyrstu árin, á
meðan ruglingur var á ærstofniuum. Þegar nú þessar
fyrstu Vikingsdætur voru tveggja vetra, voru þær allar
Með laglegum lömbum. Þá vigtuðu þær sem hjer segir
i aömu röð og áður 118, 124, 128, 130, 136 og 139 ®
6ða um 129 í£ til jafnaðar. 3. vetra voru þær ekki vigt-
aðar, en þegar þær voru 4. vetra voru 2 dauðar af
slysum, sú 1. og 4. í röðinni, en hinar í sömu röð og
áður, vigtuðu 134, 139, 136 og 149 'ffi. Undan þessari
siðasttöldu var þá fallegur hrútur, sem síðar fjekk fyi>tu
verðlaun. Tvær siðasttöldu æinar, Hetja og Loðna, reynd-
ust mjer jafnvel best, einkum þó Hetja. Þær vigtaði jeg