Búnaðarrit - 01.01.1928, Page 14
8
BTÍNAÐ AR.RIT
1 þessu sambandi er rjett að geta þess, að þar sem
dregur til lægða í Flóanum og starargróður hefir
verið fullkomlega ríkjandi áður en áveitan kom til
sögunnar, þar bendir gróðurinn til þess, að varlega
verði að veita á, ef eigi er sjeð fyrir framræslu um
leið.
Alt viðhorf manna til áveitunar skipast til eftir
því, hvort menn líta svo á, að áveitan flytji jarðveg-
inum svo mikinn næringarforða að bann samsvari
þeim næringarefnaforða, er fer með heyinu, eða að
árangur áveitunnar byggist að verulegu leyti á þvi,
að áveituvatnið breyti hinum ytri vaxlarskilyrðum,
svo jurtir þær, sem þar vaxa, geti betur en áður
notað sjer þann næringarforða, sem fyrir er í jarð-
veginum. Hvort skoða beri áveituna sem fullgilda
ræktun landsins, er haldi frjósemi þess við, hversu
lengi sem landið er slegið, ellegar sem bráðabirgða-
ráðstöfun, sem bæti heyfallið meðan næringaefnaforð-
inn, sem mýrajurtirnar ná til, er að ganga til þurðar.
Um þetta efni mætti rita langt mál. En því verð-
ur slept bjer. Bendingar þær sem hjer eru gefnar ættu
að nægja til þess að sýna mönnum fram á, að hjer
er best að fara eftir orðtækinu »verum viðbúnir því
versta — hið góða skaðar ekki«. Verum viðbúnir
því, að spretta áveitusvæðisins geti eigi haldist til
lengdar, að áveila reynist ekki fullgild ræktun mýra-
gróðurins um langt árabil.
Alt fyrir það getur áveitufyrirtækið verið fyllilega
rjettmætt, sje þess gætt, að grasaukinn sem af því
hlýst notist sein best og notist strax á næstu árum.
Eitt er víst, að eftir engu er að bíða. Grasauki sá
sem áveitan gefur, kemur strax á fyrstu árum. Notist
hann ekki strax, rýrir það gildi áveilunnar, og um