Búnaðarrit - 01.01.1928, Síða 89
BÚNAÐARRIT
83
hef áður minst á, hann segir frá 151 kalfi sem var
slept á beit 1. maí Um vorið var rigningatið, það bar
samt ekkert á káifunum fyr en í júnímánuði, þá fengu
þeir niðurgang, sem batnaði í lok mánaðarins, en um
miðjan september drapst fyisti kálfurinn úr lungnaorma-
veiki, þeir fengu nú flestir hósta og lögðu mikið af,
fyrri hluta oktober voru þeir flestir mjög veikir og það
varð að drepa marga. í þeim sem síðast voru drepnir
— um 15. okt. — fundust engir ormar, hinum sem
eftir lifðu batnaði smátt og smátt og eftir áramótin sá
ekkert á þeim. Millir heldur því fram, að niðurgangur-
inn sem þeir fengu í júní standi í sambandi við lungna-
ormana. — Þegar kálfunum var slept, álitur hann að
þeir hafi smitast, sýklarnir hafi þá farið niður í garnirn-
ar og valdið veiki í þeim svo að þeir fá niðurgang, en
blóðið hafi síðan flutt þá til lungnanna, þar sem þeir
hafi þroskast og valdið lungnaormaveiki.
Ósýnileg sambönd.
I tilefni af sögu Millers vil jeg geta þess, að lungna-
ormar og garnormar lifa oftast nær samhliða i sömu
skepnunni, sama segir M. Einarsson í ritgeið sinni
„Lungnadrep og skitupest“, en jafnvel þótt hjer sje um
fjarskyldar verur að ræða, virðist, vera eitthvert samband
Qiilli þeirra, þannig að ef önnur er í kindinni eigi hin
Þar vísaii bústað en ella, en jafnframt sýnist einnig, að
®f önnur tegundin er drepin sje hin skaðlaus eða skað-
lítil og verði þá jafnvel að hverfa burt úr kindinni. Það
euginn vafi á því að lungna-ormaveiku fje hefir oft
verið bjargað með því að gefa því inn lyf sem drepið
heflr garnormana, en hitt hefl jeg líka margsannað með
tilraunum, að niðurgang (af garnormum) má lækna með
Þvi að drepa lungnaormana. Jeg tel engan vafa á því,
a& lungnaormar sjeu mun algengari en þeir eru alment
taldir og jeg álít einnig, að best sje að ráðast aðallega