Búnaðarrit - 01.01.1928, Page 94
88
BÚNAÐARRÍT
út sera snöggvast. Áður var venjulega það besta af
fjenu haft á beitarhúsunum, en að eins lömb og gamal-
ær heima. Ef eitthvað bar á veilu í einhverju af því fje,
sem var á beitarhúsnnum var það venjulega flutt heim.
Löndin kringum beitarhúsin hjeldust þá nokkurnvegin
ormalaus.
Því miður er fjármenskan í afturför hjá oss, menn
eru því sem næst algerlega hættir að standa hjá fje á
vetrum, það er nú látið eiga sig, að eins fylgt í hagann
þar sem það svo er sjálfrátt þar til það kemur heim
sjálft, því sem ekki kemur er svo smalað með hund-
um, oft er þá það, sem fyrst kom heim, búið að liggja
og standa við fjáihúsin í eina og tvær stundir áður en
því er hleypt inn. Orsakir þessarar afturfarar eru aðal-
lega tvær — fólksfæðin í sveitunum og hirðuleysi. —
Bændur skortir um of rjettan skilning á því, hversu
mikið tjón þeir gera sjer, með því að vera svo hirðu-
litlir með fjeð, bæði kostar þá þetta meira fóður, en
auk þess verður fjeð óhraustara. Vjer þuifum að eins
að líta í eigin barm til þess að sjá, að það er mjög
vont fyrir fjeð að liggja á kaldri jöiðinni í lengri eða
skemri tíma, sama er að segja um smalamensku með
hundum að vetri til, fjeð hitnar en ef kalt er slær oft
að því á eftir, bíður það þess þá ekki bætur fyr en á
næsta sumri og sumt aldrei. Áður var þetta nokkuð á
annan veg. Þá var metnaður í því að vera góður fjár-
maður. Smalinn fylgdi fjenu alt af meðan það var úti,
hundurinn labbaði á eftir honum, en fjekk tæplega ieyfi
til þess að gelta, fjeð mátti alis ekki veiða fyrir stygð.
Hjer er um sýnilega afturför að ræða, afturför, sem
gerir oss meira tjón en vjer gerum oss í hugarlund og
sem ekki má lengur liggja óátalin.
Á sæmilegri jöið er íjeð fijótt að fylla sig, ein stund
með góðum smala er því oft betri en tvær þijár ef það
er látið eiga sig.
Þar sem því verður við komið, ætti alt af að brynna