Búnaðarrit - 01.01.1928, Page 161
BTÍNAÐaRRIT
155
hluta, eins og áður átti sjer veDjulegast stað. En af
þessu leiðir að altaf er til nægilegt af húsdýrum, sem
aldrei hafa tekið veikina og eru þvi næm fyrir sýkinni;
en sóttvarnarráðstafanirnar reynast ekki einhlýtar til að
inniloka hana. Sýkin smásleppur út úr sóttkvínni og
biýst út á nýjum stöðum, jafnskjótt og hún deyr út á
öðrum slóðum. En með þessum sóttvarnarráðstöfunum
vinst þó það, að sýkin gerir miklu minna tjón — að
minsta kosti i hili — en ella mundi verða, ef hún fengi
að leika lausum hala, og ennfremur það, að hægt er
um síðir að vinna bug á henni, án þess að hún nái að
sýkja nema takmarkaðan hluta af alidýrunum.
Á leið sinni vestur og noiður um Evrópu hefir gin-
og klaufaveikin altaf náð Þýskalandi, eða að minsta
kosti stærri eða minni þýskum landshlutum. Þaðan hefir
svo sýkin venjulegast borist til Danmeikur, og frá Dan-
mörku aftur til Sviþjóðar. En þar hefir hún numið staðar
og ekki flutst til Noregs, fyr en á síðari helmingi ársins
1926. Varð hún þar allskæð, en breiddisl þó aldrei út
nema um suðurhluta landsins. Með hlifðarlausum niður-
skuiði sýkts og grunaðs búfjár, og samgöngu- og flutn-
ingsbönnum tókst Noiðmönnum að vinna bug á veik-
inni fyrri hluta ársins 1927, og hefir hún ekki gert vart
við sig síðan í Noregi.
Sú skoðun hefir því verið rikjandi til skamms tima
meðal nokkurra vísindamanna, að gin- og klaufaveikin
hefði norðurtakmörk, sem hún kæmist ekki yfir, og gæt.i
okki þrifist fyrir norðan þau.
Hefir þessi skoðun verið studd með því, að sýkin
hefði aldrei flutst til nyrstu landa Evrópu: Noregs, Fær-
eyja og íslands, og að hún hefði oft ekki gengið í Skot-
landi og Noiður-Sviþjóð, þótt hún væri all útbreidd í
Englandi og Suður-Svíþjóð. Próf. C. 0. Jensen virðist
hallast að þessari skoðun í fyriilestri, sem hann flutti
um gin- og klaufaveikina siðast í febrúar 1925. Reynslan
®ýndi þó, að grundvöllurinn undir þessari kenningu var