Búnaðarrit - 01.01.1928, Page 162
156
BÚNAÐAIUUT
rangur, því að nokkium mánuðum síðar gaus sýkin upp í
Noregi og norsku bændurnir og ríkiskassinn munu geta
lagt fram órækar sannanir fyrir því, að sýkin kunni þar
mæta vel við sig. þótt hún um síðir yrði stöðvuð, eins
og drepið er á hjer að framan. — Nú mun sú skoðun
alment ráðandi að sýkin eigi engin norðurtakmörk. Auk
Noregs bendir margt annað til þess. Sýkin er ekki að
neinu leyti bundin við árstíðir og nær hámarki sinu á
hvaða tíma árs sem er. í Danmörku hofir viljað svo tll
síðustu áratugina, að sýkin hefir náð hámarki (mestri
útbreiðslu) einmitt um miðsvetrarleytið, og það jafnt,
hvort heldur veturinn hefir verið mildur eða harður.
Veturinn 1923 — 24 braust sýkin út á Lálandi í Dan-
möiku og varð þar allútbreidd. Þetta var um miðjan
vetur og veturinn í haiðasta lagi. í Norður-Ameriku
hefir sýkin einnig borist mjög norðarlega og gert mik-
inn usla í löndum, sem munu hafa enn harðarí vetur
en jafnaðarlega er hjer á íslandi. — Ástæðurnar til þess,
að sýkin hefir ekki fyr en seint og um síðir borist tii
nyrstu landa Bvrópu, munu því vera einhverjar aðrar
en þær, að sýkin geti ekki þrifist þar. Sennilegasta
ástæðan virðist mjer sú, að löndin hafa til skamms tíma
verið fremur afskekt og ennfremur hitt, að það er st.að-
reynd, að sýkiefnið dofnar og missir nokkuð smithæfi-
leika, þegar það er búið að flytjast land úr landi í langan
tíma. Að öllu jöfnu mundi t. d. gin- og klaufaveikis-
smiti, sem bærist til okkar frá Noiðurlöndum, eftir að
það væri búið að flytjast land úr landi gegnum alla
Evrópu, reynast hægra og minna smitandi. heldur en
smitiefni, sem bærist til okkar frá Þýskalandi eða öðruna
Mið-Evrópu iöndum. Alment munu menn líta þannig á,
að smitihættan, — einmitt sökum þess að sýkiefnið er
næmara og illkynjaðra, -r- muni aukast jafnt og þje^
eftir því, sem sunnar og austar dregur i álfuna.
Til þess að gefa hugmynd um, hvað oft gin- og klaufa-