Búnaðarrit - 01.01.1928, Page 170
164
BUNAÐARRIT
athugunarhringinn er það unnið, að mikið minni líkur
eru til þess að sýkin hafi náð að breiða sig iengra, áð-
ur en menn verða varir við hana, vegna eftirlitsins á
mannaferðum og flutningum frá athugunarhringnum.
Baðir sóttkviunarhringirnir eru þá stækkaðir og svona
gengur það koll af kolli.
Þessar sóttkvíunarráðstafanir hafa sýnt og sannað, að
með þeim er hægt að takmarka og stundum alveg að
hefta útbreiðslu sýkinnar. En þegar búið er að setja
margar svona sóttkvíar í einhverju landi og veikin heldur
samt áfram að breiðast út, verður almenningur oft
þreyttur á þessum ráðstöfunum og tapar trúnni á þeim.
Kemur þá gjarnan fram krafan um að sóttvarnarráð-
stöfunum sje ijett af að meira eða minna leyti. Þetta
var tilfellið í Danmörku 1925, og krafan varð svo al-
menn og hávær að landbúnaðarráðuneytið varð að slaka
á sóttvarnarráðstöfunum þeim, sem þegar var búið að
setja, og það þrátt fyrir mótmæli dýralæknaráðsins. Af-
leiðingin varð sú, að þegar linað var á sóttkvíunum
voru sýktar 6,6°/o af öllum áhöfnum í landinu, en eftir
21/* mánuð hafði sýkin breiðst það út, að þá voru
sýktar 14,l°/o af öllum áhöfnum landsins. Jeg geri ráð
fyrir að það sje einmitt þetta, sem hefir verið og er
enn að gerast í Mið-Evrópu. Almenningur verður þreyttur
á endalausum sóttkviunum og yfirvöidin verða að gefa
eftir, veikin breiðist út og veiður landlæg.
Það yrði of langt mál að skrifa nokkuð rækilega um
óbeina kostnaðinn, sem af gin- og klaufaveikinni leiðir
— erfiðleikum á útflutningi landbúnaðarafurða. — En
jafnvel þó þau lönd, sem kaupa þessar afurðir, hafi sjálf
sýkina, er innflutningur landbúnaðarafuiða frá sýktu
landi að meira eða minna leyti bannaður og ýmsar
varúðarreglur settar, sem hafa nær ókleifan kostnað í
för með sjer fyrir seljanda. Þetta byggist meðal annars
á því, að löndin eru hrædd við innflutning á nýju sýki-
efni. Það getur verið illkynjaðra en það, sem fyrir er í