Búnaðarrit - 01.01.1928, Page 181
Það er gömul skoðun, að vindurinn geti feykt smit-
inni langar leiðir og þannig flutt það yfir landamærin.
Þetta mun í öllum aðalatriðum vera rangt. Reyndar er
stöðugt hægt að benda á, að veikin brýst út skyndilega
og alveg óvænt, og þá er það handhægt að hallast að
þeirri ágiskun, að sýkiefnið flytjist með vindinum.
Nú er það álit vísindanna, að langsamlega flestlr bráð-
næmir manna- og dýrasjúkdómar breiðist út við snert-
ingu einstaklinganna, eða að menn, dýr eða hlutir flytji
sóttnæmið á milli. Þetta hefir leitt til þess, að stungið
hefir verið upp á því, að ýmsir fuglar gætu flutt smitið
langa vegu, og þannig verið orsök i að sjúkdómurinn
beiist hingað til landsins. í því sambandi hefir mönn-
um dottið í hug mávar, krákur og aðrir flakkfuglar,
sem daglega fljúga maigar milur til að ná sjer í mat.
Hjer heima hefir próf. tíang, sjerstaklega stutt þessa
skoðun, að sjúkdómurinn bærist oft hingað til landsins
með þessum hætti og bent á, sínu máli til stuðnings, að
þegar sýkin gengur í Þýskalandi, hafa fyrstu sjúkdóms-
tilfellin einmitt byrjað á suðurströnd ýmissra eyja,
stundum örstutt frá ströndinni og á fremur afskektum
stöðum. Þar sem það er vitanlegt að mávar fá ekki
gin- og klaufaveiki, og það er miklum vafa bundið,
hvort krákur fá hann heldnr, getur smitun ekki skeð á
annan veg en þann, að fuglarnir bæru sýkiefnið með sjer.
Það er engin sönnun til, sem staðfestir þessa skoðun
og gegn henni mælir ýmislegt. Sem dæmi skal jeg nefna,
að þegar veikin var útbreidd í Sljesvík og það alveg
þjett til landamæranna, þá var samt hægt að verjast
Því heilt ár, að hún flyttist til Danmerkur, með því að
banna allan flutning húsdýra og að mestu manna yfir
landamærin. Ennfremur gekk veikin mánuðum saman
sunnan Flensborgarfjaiðar, en engin skepna sýktist af
henni norðan fjarðarins. Og enn skal jeg minna á, að
haustið 1923 — og þá var landið alveg laust við veik-
ina — stakk hún sjer skyndilega og alvog óvænt niður