Búnaðarrit - 01.01.1928, Blaðsíða 245
BÚNAÐARRIT
239-
tær svo mikinn hluta meðgöngutímans. Hitt er þó litlu
betra, að vanfóðra ærnar um fengitímann og leggja þar
með drög til þroskaminna fósturs. — Jeg hefi átt tal
um þetta atriði við merkan og athugulan mann, sem
einnig var ágætur fjármaður. Hann þóttist vera búinn
að fa nokkurn veginn ábyggilega reynslu fyrir því, að
þroski og heilsufar unglambanna (burðarins) færi mjög
mikið eftir meðferð ánna fyrsta og siðasta tímabil með-
göngutímans; auðvitað gengið út frá því, að veruleg
vanfóðrun eigi sjer aldrei stað um miðbik meðgöngu-
tímans. Sjálfur hefi jeg athugað þetta eftir bestu getu,
bæði hjá sjalfum mjer og öðrum, og jeg hefi komist að
alveg sömu niðurstöðu.
Jeg gat þess áður, að í landljettari sveitum og þar
sem ær eru grannar á haustin, mættu þær alls ekki
við aflagningu, þyiftu meira að segja að batna yfir
veturinn þær allra verstu. Slíkar horær eru, því miðmy
víða til, þó meiri hluti fjárins sjeu allgóðar skepnur.
Þetta stafar af slæmu vali, og einnig því, hvað
ær eru látnar verða gamlar. Það er mikil fásinna, sem
altof víða á sjer stað, að drepa ef til vill allar lamb-
gimbrar sum haustin, en setja aftur á gamlar og út-
taugaðar ær. Þetta getur að visu verið stundarhagnaður,
ef nægilegt fóður er fyrir hendi, en hinsvegar er þetta
áhættuepil og stórskaði, að því viðbættu að það spillir
fyrir kynbótum.
í landgæða sveitum og þar sem ær eru vel haldnar
á haustin, álít jeg það engan skaða þó þær leggi
nokkuð af, en þó mun heppilegast að setja sjer það
mark, að sú aflagning sje að mestu um garð gengin
fyrir fengitímann. Þó við setjum okkur slíkt mark, þá
er það nú oft hægra sagt en gert, einkum þar sem fje
er ætluð mikil beit, en fóður af skornum skamti og Ije-
legt. Mín reynsla er sú, að þrátt fyrir góða viðleitni þá
vilji þær smábiýnast. Stærsti og sterkasti þátturinn í
miðsvetrar-aflagningunni er hlessingur og skita, sem oft