Búnaðarrit - 01.01.1928, Blaðsíða 250
a 44
BtJN AÐARRIT
sleppa. — Ær þessar voru svo horaðar að jeg varð
hreint forviða, þeim var næstum því geflð inni, og fóðr-
ið sem þær höfðu var ágætis taða, og þetta fóður höfðu
þær fram í græn grös, fyr var þeim ekki slept, þá
byrjaðar að bera. Um haustið varð reyndin sú, að þessi
bóndi hafði langhæsta dilkavigt af öllum í þessari sveit.
Annað dæmi vil jeg nefna. Jeg kom til tveggja bænda,
nágranna, fyrir nokkrum árum. Þetta var aflíðandi
sumarmálum. Sá, sem jeg kom til fyr, hafði slept ám
sínum fyrir tæpri viku, en ljet smala þeim til að sýna
mjer þær. Ætnar voru í allgóðu standi og höfðu verið
sæmilega fóðraðar, þó beitt mikið um veturinn, en nú
voru þær í aflagningu. Ær þessar voru fremur eðlis-
góðar kindur, holdsamar og duglegar. — Ær granna
hans, sem jeg skoðaði samdægurs, voru grannar mjög,
en þeim var gefið í bæði mál gott fóður, höfðu auk þess
sýrublöndu að drekka. Þeim var ekki slept fyr en í
gróðurbyrjun. Þóssar ær voru mikið eðlislakari kindur
heldur en þær fyrnefndu. — Um haustið grenslaðist jeg
eftir dilkavigt þessara manna, útkoman varð sú að sýru-
karlinn hafði 31 pd. af kjöti að meðaltali af dilkum sin-
um, en hinn 28 pd.
Það getur vist öllum komið saman um það, að eng-
inn þessara manna, sem dæmin eru tekin af, hefir farið
hagftæðislega rjett að ráði sínu. Því að gera ær hor-
aðar, til þess að þuifa að pípóla svona við þær að vorinu,
krefur veDjulega meira fóðurs en þegar jafnar er fóðrað;
þar að auki geta fóðurumskiftin, ef þau eru snögg, og
ærnar jafnhliða magrar, haft veiklandi áhrif á þær sjálfar
og fóstur þeirra, og valdið lambadauða. Jeg þykist vera
margbúinn að komast að þeirri niðurstöðu, að sjeu ær
fóðraðar sæmilega jafnt og vel allan veturinn, þá þurfi
ekki sem neinu verulegu nemur að auka fóður þeirra að
vorinu að öðru en kostum, en þó því að eins, að þær
hafi lifað á ljelegu fóðri. Það hafa vist margir reynslu
fyrir því, að ær sem hafa töðugjöf að vorinu, hafa meira