Búnaðarrit - 01.01.1928, Page 251
BtfNAÐARRIT
245
afuiöaþol heldur en þær, sem lifa á Ijettu fóðri, jafnvel
þó hinar fyrnefndu sjeu heldur grennri. Það sem mestu
varðar er: að fóður það, sem ám er gefið að vorinu,
sje óskemt, holt og kjarngott. Myglað hey og meb flóð-
móðu og rauðaleir er óholt og skaðlegt, og getur valdið
lambadauða. Jeg stend fyllilega í þeirri meiningu að
sumir unglambakvillar, svo sem hjartveiki og mænusótt,
stafi frá óhollu fóðri ánna síðasta meðgöngutímabilið.
Á Jörfa í Viðidal bjó fyrir allmörgum árum roskinn
bóndi, sem Helgi hjet. Hann þótti ekki við alþýðuskap
og alleinkennilegur í mörgu, en hann var orðlagður
snildar fjármaður. Eitt sinn var hann spurður að, hvenær
riði mest á að fóðra ær vel, til þess að hafa sem mestan
arð af þeim. Karl svaraði: „í gróðurbyrjun á vorin.
Seinustu tuggurnar borga þær best, blessaðar". — Eftir
þessu svari að dæma, lítur ekki út fyrir að Helgi hafi
verið fíkinn í að sleppa ám sínum snemma að vorinu,
og er þó talið gott fjárland á Jörfa.
Nú kem jeg einmitt að þvi atriði, sem hefir svo
ósegjanlega mikla þýðingu fyrir okkur bændur og búa-
lýð. Það er ábyggilega oft búið að biýna það fyrir al-
menningi af sauðfjárræktar-ráðunautum landsins, að
vera varfærinn með að sleppa ám ekki of snemma á
vorin, og spilla þar með vetrarfóðrinu og afurðum skepn-
anna. „En betur má, ef duga skal“. Margir gera sjer
stórskaða árlega með því, að sleppa ám of snemma a
vorin. Jeg lít svo á, að í öllum landljettari sveitum
megi alls ekki sleppa ám fyr en gróðurnál er komin
eða nokkurn veginn full trygging fyrir því, að þær leggi
ekki af, sem neinu nemur, fram á burð. Þar sem veru-
leg landgæði eru, er alt öðru máli að gegna. Þar geta
ær verið í framför gjafalausar, þó ær í Ijettum sveitum
geri ekki betur en haldast við, með gjöf. — Sem betur
fer eru þó til menn, sem fylgja þessari reglu, en þeir
eru alt of fáir. Það er engu likara en það sje oft og
einatt kapphlaup og metnaðarspursmál milli manna