Búnaðarrit - 01.01.1928, Side 252
246
BÚNAÐARRIT
aö sleppa sem fyrst á vorin, og þaö í landljettum sveit-
um, ef jörð er að eins orðin að nokkru leyti auð, þó
frost sje á hverri nóttu og illhryssings tið. Af þessu
leiðir svo, að ærnar snarleggja af, fæða ekki lömb sín
og skríða meira og minna strípaðar úr ullinni. Vetrar-
fóðrinu spilt, afuiðirnar rýrar. Sjón er nú sögu ríkari.
Það er hryggileg sjón, sem blasir oft við auganu í fjár-
rjettum á vorin, þar sem lambám er smalað saman,
oít af stærri svæðum. Maður veður ullarþvæluna i ökla
á rjettargólflnu. Þarna stendur ein, sútarleg á svip,
með örlítinn ullarsnepil á herðakambinum, þarna önnur,
sem skufsu á tortunni, enn þá hörmungarlegri, og þarna
sú þriðja, allsnakin, með skithöttótt korkulamb undir
kverkinni, með kalið nef og eyru, og bogna fætur!
Það er að byrja að rigna. Auminginn beri setur kryppu
upp úr hryggnum, krampakendir skjálftakippir koma í
vöðva-slíurnar í limum og kjálkum. Fætuinir kroka
úfnir, leirblakkir og skáldaðir. Hvað bíður hennar næstu
nótt, ef hret gerir? Slíka og þvíllka sjón á meðal vor
má lita á hverju einasta vori, og á þessi fórnardýr, sem
eru lífsuppeldi bændalýðsins, horfir margur maðurinn
með köldu hjarta og mannúðarbliridu augnaráði, án þess
að skammast sín. Það er líka umhugsunarvert, hvað
mörgum hættir til þess að lýja illa fllt fje, og sleppa
því svo eftirlitslausu. í mörgum vorum króknar eitthvað
af fje, fyrir þetta skeytingarleysi manna, og deyr hinum
hörmulegasta dauða. Nú orðið hafa víst flestir góðan
vilja á því, að fara vel með skepnur sínar yfir veturinn,
og það er nú góðra gjalda vert; en þegar vorið kemur,
einmitt sá tímí, sem skepnurnar eru viðkvæm-
astar fyrir illum áhrifum, og þegar mest á ríður að
sýna þeim alla umhyggjusemi, þá er skeytingarleysið
um liðan þeirra hvað mest. Það er óskaplegt og hættu-
legt ósamræmi sem liggur í þessu.
Möigum finst nú líklega að jeg máli hjer um of með
dökkum litum, en svo er ekki. Allir þeir vankantar,