Búnaðarrit - 01.01.1928, Síða 255
BÚNADARRIT
24»
legt að koma í veg fyrir vanhöld eða misfellur á lömb-
um, þó t. d. einn maður gangi við lambfjeð. Yið skul-
um hugsa okkur, þar sem víðlend ógirt heimalönd liggja
saman, sem mjög víða á sjer stað. Fjeð gengur sitt á
hvað, alt er í þvælu. Nú gerir bleytuhret, og ærnar sem
óðast að bera, og engu lambi líft, sem á bersvæði er
borið. Nú er gengið til ánna. Hvað gera nú smalarnir?
Bjarga máske einhverju af lömbum í skjól eða til húsa,
sem að bana eru komin í karinu, en drepa máske jafn
mörg, sem nýkomin eru á fót, með því að styggja ærnar
úr skjólum og afdrepum.
Jeg átti tal við Guðmund bónda á Fjarðarhorni í
Hrútaflrði hjer um haustið; hann sagði mjer að vorið
1914 hefði sjer oft legið við að rjúka upp á heiði, til
að vitja um ærnar í verstu hrynunum, þegar alsnjóað
var í bygð og svo nrkill snjór á heiðinni, að lömb
hefðu getað fent hrönnum saman. En hann kvaðst altaf
hafa að yflrveguðu máli sagt við sjálfan sig: „Nei,
Guðmundur, farðu ekki, sittu heldur heima en þjota
upp á heiði, til að drepa lömb“.
Svona leit nú fjárræktarmaðurinn Guðmundur á
Fjarðarhorni á þetta mál. Hann hefir vissulega litið á
þetta rjettum augum. Það er hægt að hugsa sjer
hverjar afleiðingar það hefir, þegar fara á að risla innan
um fje í illviðri, sem er vant útilegu og frjálsræði. Það
rýkur vitanlega, vitlaust í stygð, næstum út í opinn
dauðann, og ær víla ekki fyrir sjer að yfirgefa lömb sín.
Þó ekki sje nú um það að ræða, að bjarga lömbum í
stórhretum, þá er nú fleira sem athuga verður, og sem
einum manni er ókleiít að framkvæma, því fáir munu
offra fleirum en einum manni, jafnvel þó fjárríkir sjeu.
Jeg vil nú stinga upp á því nýmæli við þá, sem verst
eru settir í þessu tilliti, að þeir komi sjer upp girðingu,
sem næst bæ sinum, fyrir ærnar um sauðbuiðinn. Sú
girðing verður að vera sem mest á þurlendi, en þó sje
i henni nægilegt vatn. Umfram alt verður að vera í