Búnaðarrit - 01.01.1928, Page 257
BÚNAÐARRIT
251
myndast eiturefni í júgrinu, sem upp geldist, sem drepa
lömb þeirra á næsta ári.
Um unglamba sjúkdóma verð jeg fáorður, enda ekki
til þess fær, að gefa abyggileg ráð við þeim. Jeg hefi
áður minst á hjartveiki og mænusótt, og veit engin rað
við þeim sjúkdómum, þegar lömbin hafa tekið veikina.
Jón H. Þorbergsson getur þess, að sumum hafi gefist
vel að hanka lömb nýborin, til varnar við hjartveiki.
Jeg held að langtiðasta dauðamein unglamba — næst
sulti og vanhirðu — sje nafla-krampi, einkum þegar líður
á vorið og hlýtt er í veðri. Ef ær bera við hús eða í
kuldatið, ber venjulega litið á þeirri veiki. Það er álitið
að baktería, sem veldur veikinni, berist inn í naflann á
lömbunum nýbornum. Jón H. Þoibergsson gefur það ráð,
að binda þjett utan um naflastrenginn, lítið eitt frá
kviðnum, skella hann svo sundur rjett neðan við um-
bandið og bera tjöru 1 stúfinn. Þetta verður að gerast
á lömbunum nýbornum. Jeg hygg að þetta sje næstum
óyggjandi ráð. Jeg misti einu sinni 9 lömb í kviðu úr
nafla-krampa. Jeg notaði svo þetta ráð, og tók þá strax
fyrir veikina. Broddskita (þykk), sem límist fyrir enda
lambsins og festir rófuna, getur að vísu drepið lömb, ef
ekkert er við gert, en er í sjálfu sjer ekkert hættuleg;
að eins þarf að verka þetta i tíma vel og vandlega.
Getur þurft að endurtaka þetta nokkrum sinnum. Eftir
3 sólarhringa er lambið venjulega úr allri hættu.
Mjóikursótt, sem lömb fá oft, fylgja oft iðraverkir og
vindstiflur, sem deyða lömbin á skömmum tíma; líka
fá þau oft sótt af vosi og kulda. Við þessu er til gott
meðal, sem venjulegast kallast Rhabarbardropar, en
latneska formúlan er þannig:
Rp.
Tinct. theb. gr. 10
Aeth. spirit. gr. 60
Inf. rhei alkal. gr. 180.