Búnaðarrit - 01.01.1928, Side 265
BtíNAÐARRIT
2B9
fullkomlega, fyr en búast má við að hættan sje afstaðin.
Sama er að segja um vatnsgjöfina. Það verður einnig
að skamta hana. Þeir geta beinlínis drukkið á sig skitu,
því þorsti sækir ákaft á þá undir þessum kringumstæð-
um. Heyið þarf að vera smágert og auðmelt, dálítil
saltgjöf er líka til bóta. Annars er hófleg saltgjöf nauð-
synleg hrútum yfir allan innistöðutímann. Þó er ekki
vert að gefa þeim salt sem neinu nemur yfir fengitím-
ann. Auk þess sem saltgjöfin bætir meltinguna, er hún
ábyggilega vörn við þvagteppu, en hættast er hrútum
við henni að haustinu og snemma vetrar, og seint að
vetri og að vorinu. Það er því nauðsynlegt og sjálfsagt
að gefa hrútum altaf salt, pækla heyið strax í fyrstu
tuggurnar að haustinu. Ungir hrútar ilia fóðraðir, og
þeir sem leggja of mikið af að haustinu, eru venju-
lega viðkvæmari fyrir hlessingnum og verða verst úti;
því má ekki gleyma.
Jafnvel þó framangreindar orsakir sjeu vanalegasta
upphafið til skitupestar á hrútum, þá getur það þó
komið fyrir að skitan stafi af ormum, einkum í ungum
hrútum, og er þá sjálfsagt að grípa til tóbaksnotkunar
í tíma. Ekki má heldur gleyma að verka aftan úr hrút-
um og halda þeim hreinum. Jeg mæli fastlega með því,
að hafa fullorðna hrúta altaf bundna, og það svo ramm-
lega, að þeir geti alls ekki iosnað. Komi það fyrir, geta
þeir stórskemt eða drepið aðra h'úta. Best er að binda
hrúta um hálsinn, einkum þó sterka hrúta og illskiftna;
í horn má líka binda, en þá vetður að nota járnhlekki,
því sumir hrútar hafa lag á því að berja og núa sundur
öll bönd. Um horngarða má ekki binda hrúta, það
þvingar þá og þeir særast undan bandinu. Þó mundi jeg
fella mig best við að hrútahús væru þannig úr garði
geið, að hver hrútur gengi laus á sínum lokaða bás,
og steyptir en lágir bálkar á nr.illi þeirra, en að þeir
gætu þó sjeð hver til annais Jrg sje enga kostaleið við
það, að láta hrúta ganga lausa saman, nema að við