Búnaðarrit - 01.01.1928, Síða 278
272
BÚNAÐ ARR.IT
„Ja — jeg náði með mestu harmkvælum í 2 „bokkur"
af brensl. ..." — „Þey, þey! Hvaða horngiýtis gjall-
andi er þetta í þjer, Elli. Getur þú ekki haft ögn lægra?
Jæja, það var þó skárra en ekkert. En fjekstu nokkrar
cigarettur? — „Já, nóg af þeim; svo að Lovísa reykir
ekki meira í nótt“. — „Þegiðu! . . . .“
í þessu bili skaust út úr bænum, og fram á hlaðið,
ung stúlka, há og grannvaxin, með feiknastór Ijósgrá
augu og all fasmikil. „Þú veiður að fara að búa þig,
Árni“, mælti hún. „Við veiðum að fara að komast af
stað“. — „Rjett strax“, svaraði Árni, „jeg á að eins
eftir að láta inn fjeð“. — „Og tyggja í rollurnar á
eítir“, bætti stúlkan með ljósgráu augun við. „Annars
held jeg að Hallur gamli geti látið fjeð inn, rjett í þetta
sinn“, mælti hún ennfremur.
„Þarna geturðu sjeð Lovísu“, sagði Páll rjett hjá
mjer, og benti með höfðinu í áttina til þeirrar með
ijósgráu augun.
Lovísa tók nú eftir Erlendi á Gili; hún rauk til hans
í einu hendingsstökki, svo jeg undraðist hversu skref-
löng hún var. „Þú ert þá kominn þarna, kláigreyið",
mælti hún til Erlendar. „Hún er eitthvað þjettvaxin,
taskan þín“, sagði hún, um leið og hún greip í töskuna
undir hendinni á Erlendi. — „Hún samsvarar sjer fult
eins vel og þú“, mælti Erlendur. — „Skammastu þín,
kjaftaskur. Þú ert annars víst með cigarettur handa
mjer, Elli. Jeg vil fá þær strax“, sagði hún og þreif
aftur í töskuna. — „Þegar minn tími er kominn“, mælti
Eilendur. Nú tuskuðust þau um töskuna og hurfu að
lokum inn um bæjardyrnar.
Jeg vjek mjer nú að Árna og sagðist ætla að láta
inn með honum fjeð, en geyma mjer kaff.ð þangað til
við kæmum heim aftur. Það kom hálfgeiður vandiæða-
svipur, jafnvel kergjusvipur, á Árna. Svo gengum við
upp að húsunum, Pall fylgdist með. Nú brá fyiir þeirri
sjón, sem því miður er ekkert einsdæmi hjá trössunum.