Búnaðarrit - 01.01.1928, Page 283
BUNAÐARRIT
277
norðan túnið í Holti mættum við hrossunum, þau voru
að rölta heim að húsinu. Fótabragð hrossanna bar ijós-
ast vitni um húsvistina. Þau voru í drullusokkum upp á
miðja leggi, og hárið strokið upp írá hófhvörfunum af
að þæfa í svaðinu. Við Páll riðum greitt og töluðum
fátt á leiðinni. Veðrið var óðum að harðna. Páll fylgdi
mjer út fyrir hraunið, út á þjóðveginn; þar sneri hann
til baka.
Jeg hafði ákveðið að komast að Háafelli um kvöldið,
til Þorsteins vinar míns. Jeg náði þangað um háttat.íma.
Var þá komin svælingshríð með frosthörku, og veður í
uppgangi. Þegar vinnukonan kom með morgunkafifið
þóttist jeg ekki þurfa að spyrja eftir veðrinu. Jeg heyrði
í svefnrofunum um nóttina veðurhvininn á húsunum,
og varð hriðteptur á Háafelli utn daginn. Mjer leið vel
inni í hiýjunni hjá vinafólkinu. Samt var jeg eitthvað
órólegur og utan við mig. Hríðin hamaðist og gaf ekki
grið. Þorsteinn sagði þessa hríð eina þá grimmustu, aem
hann hefði komið út í. Hann sagðist hafa orðið að beita
allri aðgæslu, til að hrekjast ekki af rjettri leið milli
húsanna. Það greip mig ónota hrollkendur kvíði. Hugur-
inn hvarflaði að Holti. Skyldi nú Hallur gamli hafa
reynt að brjótast í húsin? Vafalaust heflr hann reynt
það. Trúmenskan og mannúðartilfinningin gagnvart
skepnunum hefir rekið hann út í bylinn, út í ófæruna
og máske dauðann; eða skyldi hann hafa komist, í
húsin? eða hrakið suður í siakkann? Og hvað svo. Jeg
vonaði þó með sjálfum mjei, að hann hefði náð húsun-
um, og Ijeti þar svo máske fyrirberast, ef hann treysti
sjer ekki heim; en þar var þó ekki vistlegt, Herra trúr!
Jeg þóttist sjá Hall gamla í anda, þegar hann kæmi
upp í fjárhústóftina. Hríðargeifan eftir endilangri geil-
inni, húsamegin, og fram i miðja garðana. Kófið kæf-
andi og hvergi hægt að ná í tuggu, nema láta alt svelja
saman, snjó og hey. Það mundi nú gamla manninum
ekki þykja allskostar þrifalegt. Jeg þóttist sjá vesalings