Búnaðarrit - 01.01.1928, Síða 284
278
BÚNAfiAKRIT
köldu og hnýttu fingurnar á Halli vera aö tína stráin
úr snjónum, þar sem hann hafði rifið til, og reynt að
fara að leysa. 0g þessa kvöl, og þessa hugraun, mátti
hann líða, gamli trúi þjónninn, kominn á grafarbakkann,
fyrir skeytingarleysi ungs manns, með fullu fjöri og
kröftum, og sem svívirðilega hafði vanrækt skyldu sína.
Það hefði þó verið munur fyrir Hall gamla, að ganga
um húsin og tóftirnar á Fellsenda. Þar þurfti ekki að
grufla í snjó. Þar mundi gamli maðurinn hafa verið
glaður í Guði sínum, við að leysa úr sljettu stálinu og
bera hneppin fram á garðana til vel fóðruðu og svip-
fallegu skepnanna. Nú stóðu þeir, grannarnir, jafnt að
vígi í verkahring sínum, en munurinn var mikill, að
ganga um verk þeirra, jafn mikill og er á illu og góðu,
himnaríki og helvíti.
Þessar og þvílíkar hugsanir ásóttu mig allan daginn.
Jeg fór snemma að hátta um kvöldið, en gat lengi vel
ekki sofnað. Jeg bylti mjer á ýmsar hliðar. Hugsunin
um Hall gamla og snjóugar geilar yfirgaf mig ekki.
Jeg taldi einhvern veginn víst, að Hallur hefði komist
í húsin. En hvað svo? Hafði hann ekki treyst sjer heim,
og orðið kyr í húsunum? En nú datt mjer nýtt í hug.
Fjósið. Hann þurfti að komast í fjósið; ekki máttu
kýrnar verða út undan. Halldór gamli var veikur af gigt
og lá í rúminu, og Björg gamla, ráðskonan, mundi ekki
komast. í fjósið hjálparlaust. Annað fólk var ekki í bænum.
Jú, Hallur hefir lagt framt á að komast heim ; en hefir
hann komist það? Þreyttur eftir vosið og vinnuna í
snjóugu tóftinni. Morguninn eftir var komið bjart veður.
Jeg lagði tímanlega af stað heimleiðis.
Nokkrum dögum síðar frjetti jeg að Hallur gamli í
Holti hefði orðið úti í stórhríðinni. Dansfólkið rakst
á hann undir stórum steini, skamt fyrir sunnan túnið í
Holti. Það hafði vitnast, að hann hafði komist í húsin
hríðardaginn, enda þótti það Ijós sönnun þess, að hjá
líkinu fanst tóm fata, sem Hallur hafði borið hænsna-