Búnaðarrit - 01.01.1928, Page 296
290
BÚNAÐARRIT
Talið er, að mjög sje áríðandi, að fljótt og vel takist
að þurka dúninn, og mun þess þó ekki alstaðar gætt
sem skyldi.
Þegar dúnninn er orðinn sæmilega þur og tilbúinn til
hreinsunar, byrja sumir strax á hreinsun, en aðrir
geyma dúninn, með rusiinu í, til hausts, að um hægist
og tími verður ódýrari. Sje dúnninn geymdur með
ruslinu, er talið að miklu skifti, að hann sje geymdur
á þurrum og rakalausum stað.
íi. Brot.
Brot eða úrrif er í því fóigið, að brjóta stráin í dún-
inum og ná mesta ruslinu og lausasta úr. Er það gert
á strengjagrind og enginn hræll notaður.
Sumir brjóta dúninn á vorin, jafnóðum og hann sól-
þornar, og geyma svo aðal-hreinsun til hausts. Aðrir
brjóta hann sólþurran, en baka hann og hreinsa sam-
sumars, strax og broti er lokið. Eða liðijettingar eru
hafðir til að brjóta og einn eða fleiri duglegri menn
taka svo við og fullhreinsa, jafnóðum og brotnu visk-
arnar bakast.
Sumir brjóta aldrei sólþurran dún, telja það seinlegra.
Byrja þeir ekki að brjóta fyr en dúnninn er orðinn fuli
þurr eða bakaður, og má því eins segja að brotið sje
horfið úr sögunni hjá þeim, enda þótt þeir noti sömu
aðferð og höfð er við brot.
Og loks eru það enn aðrir, sem aldrei brjóta dún,
heldur fulihreinsa alt í einu, með einni aðferð.
Jeg get bætt því hjer við, að jeg hefi reynt að „brjóta"
dún með því að þæfa hann á milli handanna, eins og sokk.
Sömuleiðis hefi jeg brotið þaradún í algengri taurullu
og lánast ágætlega. En þá þarf dúnninn að vera sjerlega*
vel þur. — Væri ef til vill rjettara að kalla þetta tvent
síðasta að „mylja" dún, til aðgreiningar frá „broti",
sem einnig felur í sjer að ná brotna ruslinu úr.