Búnaðarrit - 01.01.1928, Page 310
304
BUNAÐARRIT
um skilyrðum. Og kæmi það fyrir, að dúnn frá
einhverjum samlagsmanni dæmdist ekki nógu góður*
(en um það yrði söluflrmað að hafa sjálfdæmi), þá
yrði hann að sendast heim og hreinsast betur.
Mjer finst fjelagsskapur um hreinsun óhugsandi, án
fjelagsskapar um sölu, og samtök um sölu lítt fram-
kvæmanleg, án samtaka um hreinsun. Menn munu segja
að þetta fyrirkomulag byggist á mati. Er það satt að
vísu. En hver, sem vill, mun geta sjeð, hvilíkur feikna-
munur er á þannig tilhögun og venjulegu landsmati, og
fer jeg því ekki út í þá sálma hjer.
En er þetta framkvæmanlegt? Samkvæmt riti sjera
Sigurðar Stefánssonar, frá Vigur: „Æðarvarp á íslandi",
voru 258 varpjarðir á öllu landinu 1914, og 62 jarðir
framleiddu töluvert meiri dún en 3/3 af allri framleiðsl-
unni. Er það nú óhugsandi, að þessar fáu sálir geti
bundist þeim samtökum, sem þarf til þess, að koma
dúnverkun, dúnsölu og dúnverði í viðunandi horf? Jeg
er þess fullviss, að þó að fjelagið ijeði í fyrstu yflr til-
tölulega litlum dún, þá myndi fljótlega komast það orð
á dún frá sölufirma þess, að fleiri myndu bætast í hóp-
inn, sem ljeti það selja fyrir sig.
Þetta vildi jeg láta reyna áður en mat er lögskipað.
En takist engin samtök með dúnbændum innan skamms,
eru sjálfsagt engin önnur ráð fyrir hendi en það, að
reyna að fá mati komið á. Því þó að margir sjeu á
því agnúar, og aldrei komi það að fullum notum, þá
býst jeg þó við, að „skömm sje betri en ekki par“. Og
sjálfsagt yrði það til þess, að mikið meira yrði flutt
hjeðan af landi burt af sæmilega hreinum dún en nú.
III. Æðardúns-verslun.
Hjer brestur á nægilega þekkingu mína; en þó get
jeg ekki stilt mig um að minnast örlítið á verslunina.