Hlín - 01.01.1919, Qupperneq 12

12
Hlin
en að gera tilfinnanlegan átroðning þeim fáu, sem hafa
húsakynnum svo varið að geta hýst fundina *
Ekki var frítt við, að umkvartanir heyrðust um einangr-
un, og að rnenn þektu lítt nje kynnu til fjelagsskapar.
Ljetu því í ljós ánægju sína yfir, að S. N. K. reyndi að
bæta úr því með sendikonunni.
Mjer fanst jeg ekki nógsamlega geta brýnt það fyrir
ljelögunum, eldri sem yngri, að komast í samvinnu við
önnur lík eða skyld fjelög innan sýslu. Annars einangr-
ast þau tilfinnanlega og forgöngmönnunum er hætt við
að trejnast upp, því erl'iðleikarnir á fjelagsskap í sveitum
og deyfðin og áhugaleysið, sem því miður á sjer of víða
stað, bugar þá. En kæmu þeir á fund með öðru áhuga-
sömu fjelagsfólki, þó ekki væri nema einu sinni á ári,
nytu þeir þar skilnings og samúðar, fyndu styrkinn sem
það gefur að standa saman og starfa að sameiginlegu
marki, lærðu starfsaðferðir hver af öðrum — og fjelögin
gætu sameiginlega lyft þyngri byrðum en hvert einstakt
fjelag út af fyrir sig getur gert.
Á sýslusamböndunum byggist líka eiginlega norðlenski
sambandsfjelagsskapurinn í lieild. Það gefur að skilja,
að fátt eitt af einstökum fjelögum getur sent fulltrúa til
sambandsfunda í öðrum sýslum. Það er þeim um megn.
En standi það ekki í lífrænu sambandi við aðalfjelagið
einangrast það og lylgist ekki með, og sambandið verð-
ur því að litlu gagni.
S. N. K. er lítill styrkur að þeirn fjelögum, sem aldrei
geta sent rnenn til fundanna, ekki ræða fundarmálin
og ekki senda neinar samþyktir nje tillögur til fund-
anna.
En kæmust sýslusambönd á, sem öl 1 fjelög væru í
er á dagskrá sinni hafa þau íiiál, sem S. N. K. berst
fyrir, þá horfði öðruvísi við. Þá kæmti að minsta kosti
* Hugsanlegt væri líka, að fjelögin eignuðust tjald til tundahalda, x
eins og konur á Fljótsdalshjeraði eiga. Mætti hafa það úr ullar-
dúk, eins og tíðkaðist hjer áður, því nú er tjalddúkur dýr.