Hlín - 01.01.1919, Side 50

50
Hlín
Við höfum bundið við Iieimilið ýmsar gamlar hug-
myndir, sem við þurfum að losa okkur við.
Áður fyr gekk konan kaupum og sölum. Þá var hún
ekki annað en eign karlmannsins, senr hann gat farið
með eftir vild, arfleitt aðra að henni og Iiaft hana í skift-
um. Á heimilinu var hún geymd, þar átti hún að vera,
annarsstaðar ekki. Börnin hundu móðurina líka við heim-
ilið. Þannig er sú hugmynd til orðin, að skoða konuna
sem bundna við heimilið, og heimilið sem lieim kon-
unnar.
í Austurlöndum, þar sem konan er mest bundin við
heimilið, eru framfarirnar minstar, en í Ameríku, þar sem
konan er frjálsust, eru menn komnir lengst í menningu.
Þar sem hið opinbera tekur að sjer að uppfræða börnin,
er menni'ngin komin lengra en þar senr heimilin eru látin
sjá um uppfræðsluna.
Sama er að segja um vinnubrögð heimilanna. Menn
hafa þá skoðun frá gamalli tíð, að alt heimaunnið sje
best — en það er hugarburður einn. Öll vinnubrögð,
sem unnin eru utan heimilanna, hafa tekið mestum fram-
förum. Heimilisiðnaður t. d. getur ekki kept við vjela-
iðnað. Sjerfræðingar eiga að taka að sjer alt, sem unnið
er á heimilunum: sláturstörf, brauðgerð, sauinaskap —
alt á að fara sömu leið, og er líka á hraðri rás að því tak-
marki.
Við bindum hugmyndina um einkalíf við heimilið, en
hún á þar ekki heima. Þar sem fjölskylda býr saman, á
lnin auðvitað einkalíf sem fjölskylda, en ekki hver ein-
stakur meðlimur hennar. Húsbóndinn vinnur vanalega
utan heimilis, en geri Iiann það ekki, sje hann prestur,
rithöfundur eða listamaður, verður hann að sjá um, að
hafa einhvern friðaðan Hlett, þar sem hann getur haft
næði við starf sitt. En hann er sá eini á heimilinu, sem
nýtur þess einkarjettar. Móðirin veit ekki hvað það er
að vera út af fyrir sig, hvergi er hún óhult fyrir litlum
höndum, sem kappa á dyrnar, þó að hún vilji liafa augna-