Hlín - 01.01.1919, Síða 64

G4
Hlín
mörgu nöfn loða við þær: ungfrú, fröken, húsfreyja, frú,
jómfrú, jungfrú, ekkja, ekkjufrú, stúlka, kona. Eitthvert
af þessum nöfnum verður að velja í hvert sinn, er rita
þarf utan á umslag til einhverrar konu. Það er oft vandi
að velja. Sje konan ókunn, þarf að grenslast eftir föng-
um um hag hennar og lífsferil, áður en brjefið er sent,
og margar konur, sem við þekkjum, eigum við harla
bágt með að ávarpa svo vel sje, svo hvorki þeim sjálf-
um nje öðrum finnist þeim misboðið. Oft er þeim líka
stórum misboðið í þessu tililti.
Konur, sem mist hafa menn sína, eru t. d. mintar á
einstæðingshátt og missir á hverju sendibrjefi, er þær fá.
I>ær beita ekkjur eða ekkjufrúr. Rosknar konur ógiftar
eru nefndar ungfrúr eða ungfreyjur og gárungarnir lesa
auðvitað glottandi utan á umslögin. Og hverri konu,
sem þjóðleg vill vera, er líka fyllilega misboðið með út-
lenda orðskrípinu „fröken“. Vinnukonur í sveit eru oft
skrifaðar „stúlkur“, einkum sjeu þær farnar að eldast og
hafi átt börn. Hvað ætti líka að skrifa þær annað? Eða
giftar konur í vinnumennsku eða búlausar? Þær eiga eng-
um húsum að ráða, og þeiin verður að velja annað
* vandræðaávarpið til: ,,kona“.
Hugsum okkur bóndadóttur, sem heima í föðurhús-
um er skrifuð „ungfrú“ eðá „ungfreyja". Nú dvelur hún
vetrarlangt í Reykjavík og heitir þá úr því „fröken". Svo
giftist hún, en er búlaus heima fyrsta árið. Þá verður að
skrifa utan á til hennar: „konan““. Þá fer luin að búa á
næsta bæ og má þá nefnast „húsfreyja". Ef þau hjónin
skyldu svo bregða búi og flytja til Akureyrar, er hún
auðvitað ,,frú“. Missi hún svo manninn er hún „ekkju-
frú“, og ef luin flytur þá aftur heim í átthagana verður
hún nefnd „ekkja“. Hugsum okkur, að hún geymdi
sendibrjefin sín öll í sömu skúffunni. Það væri ekki sama
ávarpið á þeim. En bróðir liennar aftur á móti, sem
gengið hefði gegnum eitthvað svipað í lífinu, han hefði
haft óbreyttan herratitil sinn frá fermingu.