Hlín - 01.01.1919, Síða 72

72
Hlin
inn .Annar var hreinn og hljómmikill — minti mig ósjáli-
rátt á barnaæsku mína. Hinn var mjúkur og þýður.
Nú verð jeg að skýra frá því, að fyrir utan lágreista
húsið, sem jeg bý í, er gamall og fagur trjágarður. Fall-
egasta trjeð er rjett fyrir utan gluggann. Jeg kalla það
„syngjandi trjeð“.
Jeg leit út og sá. tvær konur standa í garðinum. Þær
voru báðar óvenjulega fagrar. Önnur hafði skreytt sig
döggvotum pílviði, alsettum silfurgljáandi kotúnshnöpp-
um. Hin hjelt á hvítum, blómguðum apaldursgreinum.
„Sestu og hvíldu þig á bekknum mítyum, systir, þang-
að til Jiann vaknar. Jeg sje það á rykinu á fótunum á þjer,
að þú kemur langt að.“
Það var þýða röddin, konan með apaldursblómin í lrár-
inu, sem talaði.
„Jeg heimsæki þig, systir, í því skyni, að færa lronum
þessa daggardropa á víðinum í hárinu á mjer,“ sagði
konan með Irljómfögru röddina. „Þú mátt ekki Jtalda að
það sjeu tár,“ Irætti hún við með angurblíðu Irrosi.
„Döggin er fögur á pílviðnum, systir, en þó er hún enn
fegurri á livítu apaldursblómunum mínum.“
„Það er ekki dögg, það er úði úr Laxá. Jeg stend á
bakkanum á liverjum degi og lilusta á söng árinnar.
Heyrðu hljóminn.“
í kyrðinni lteyrði jeg niðinn af Laxánni eins greinilega
og þegar jeg fyrrum stóð lreima í baðstofu og ltlý sumar-
golan bar árniðinn inn um opna gluggana.
„Rödd árinnar er fögur, systir. Jeg skil það, að þjer
sje unun að Jilusta daglega á söng lrennar. Jeg stend
líka ætíð hljóð í gárðinum mínum og hlusta, þegar storm-
urinn hvín í stóru skógunum. Og þó þykir mjer vænna
um að lieyra til vængjuðu vinanna minna, en að lreyra
stormgnýinn í skóginum."
Konan með þýðu röddina leit upp og jeg sá að hún
Jjómaði öll af fögnuði.
„Heyrirðu?" Veik og langdregin suða ómaði í loftinu