Hlín - 01.01.1919, Blaðsíða 75

Hlin 76
kal'lar mig heim. Jeg verð að flýta mjer að afljúka erindi
mínu.“
Konan með apaldursblómin í hárinu stóð nú líka upp.
„Farðu ekki, systir mín, fyr en þú hefur skoðað garð-
inn minn, og jeg hef sagt þjer nöfnin á blómunum mín-
um. Þú hefur hvorki sjeð dreyiTauðar túlípuraraðirnar
nje hvítu og rauðbláu sýrenurnar — ekki heldur anemón-
urnar, sem Jieimsækja mig úr skóginum. Þú liefur ekki
tylt Jijer á tá og sjeð liin tignarlegu blóðbeykitrje yfir
mæninum — einu trjen í garðinum mínum með rauðum
blöðum. Þú liefur livorki sjeð gullregnið með þungu
blómklösunum nje liin ilmsætu jasmínblóm —“
„Fyrirgefðu mjer, systir,“ svaraði konan með pílvið-
inn í liárinu, „garðurinn þinn er fagur, en jeg get ekki
tafið lengur."
Hún laut niður og teygði sig inn um gluggann og ljet
tvo dropa falla á augu mjer.
Og sjá! Konurnar og garðurinn Jiurfu.
í gegnum tæra dropana sá jeg iðgrænt túnið. Engið
vingjarnlega. Ána með víðivaxna hólmana. Þúsundir af
fuglum á eggjum. Fossana, livíta og freyðandi. Hraunið,
mikið og dökkt. Hafið, vítt og sólblikandi. Fjöllin, Jjlá og
Jjarlæg.
Jeg vaknaði við fjóluilm, en Joá liöfðu sólargeislarnir
þerrað dropana af augum mínum.
[Þýtt úr „Island", riti Dansk-island.sk Samiund, al K. M.].