Hlín - 01.01.1920, Qupperneq 22

22
Hlin
Væri ekki þörf á því fyrir okkur íslendinga, að fara
að einhverju leyti að dæmi Norðmanna í þessu efni?
Þrifnaði Islendinga er stórum ábótavant — til skaða og
skammar landi og þjóð. Læknar vorir berjast góðri bar-
áttu gegn þeim meinsemdum, sem þjá þjóð vora, og
þær eru á seinni árum orðnar nokkuð margar, en þeir
eiga við ýnisa örðugleika að etja: skort á sjúkraskýlum,
skort á hjúkrunarliði, skort á skilningi almennings, auk
margs annars. Væri ekki full þörf á að veita okkar nýtu
læknastjett stnðning í viðleitni hennar að viðhalda heilsu
þjóðarinnar. „Ekki eru allar sóttir Guði að kenna,“ segir
gamalt máltæki. Margar stafa þær án efa af þekkingar-
og kæruleysi. Það má t. d. telja vafalaust, að margar
konur hjer á landi hafa á síðari árum spilt heilsu sinni
og lífi með illum og ónógum klæðnaði; stafar það þó
sjaldnar af fátækt en af íordild. Við búum í köldu landi
og þurfum að liaga oss þar eftir um klæðnað, en það
gengtir glæpi næst, hvernig almenningur gerir leik til
þess með klæðabúnaði sínum að spilla heilsu sinni;
valda þar um miklu hin útlendu, ónýtu og skjóllausu
föt, sem fylgja seinni tfmunum. Nonska fjelagið getur
ekki um klæðabúnað í áskorun sinni, enda klæðir þjóð-
in sig yfirleitt mjög skjóllega, sem og er full þörf veður-
lagsins vegna. Norðmenn kunna að hræðast innkulsið,
er ósjaldan dregur dilk á eftir sjer, ekki síst hjer á landi.
Eflaust mundi fjelagsskapur, svipaður fjelagsskap Norð-
manna, koma að góðu gagi 1 i einnig hjer á landi, ef okkar
bestu menn og konur beittust fyrir honurn. — En bestar
og bjartastar framtíðarvonir sje jeg blasa við þessu mál-
efni til handa, er jeg 1 ít yfir hina nýju stjett, sem er að
rísa upp í landinu, h júkrunarkvennasveitina, sem liefur
þegar sýnt, að hún vinnur hið þarfasta verk, einnig á
umræddu sviði, en ga’ti unnið þar margfalt meira og
betur, ef hún hlyti meiri og betri mentun — og bætt kjör
að loknu námi.
Síðastliðin 6—8 ár hafa 20—80 konur lært hjúkrun við