Hlín - 01.01.1920, Qupperneq 32

32
Hlin
I>ó ætla jeg að gera það, því sjaldan er góð vísa of oft
kveðin. — I>að er þá fyrst þetta, að sýningin verði skýr
spegill heimilisiðnaðarins, eins og hann er nú á landi
voru á öllum sviðum, ekki aðeins á sviði tóskapar og
hannyrða. Því er það, að karlmennirnir þurfa að vera
með og liggja nú ekki á liði sínu. Þeir verða að koma
með trjesmíðar sínar og málmsmíðar, smíðisgripi úr
beini og liorni, skinnaiðnað, hrosshárstóskap og viðgerð-
ir alls konar. Það er alger misskilningur, sem jeg hef
orðið vör við hjá almenningi, að af því að hinir lteima-
gerðu munir geti ekki jafnast á við smíði lærðra iðnað-
armanna, þá sje ekki vert að láta þá á sýningu. Hver
ætlast til þess, að þeir sjeu að öllu leyti jafn gildir? Getur
ekki þvottabalinn eða skeifan, sem smíðað er heima,
verið jafn nothæft, ef það er vel gert, þótt það sje máske
ekki eins áferðarfallegt og lijá lærðum smiðum. Þessi
sýning á aðeins að sýna heimilisiðnaðinn, en ekki vera
iðnsýning í almennri merkingu, eins og til dæmis sýn-
ingin í Reykjavík 1911.
Islendingar eru að eðlisfari listfengir og lagnir, gefnir
fyrir að leggja alt á gjörva hönd og nýta smámuni og
gera sjer úr þeim þarfa hluti. Sýningin ætti að leiða í ljós
þessa kosti þjóðarinnar. Enginn má draga sig í lilje, sem
getur gert einhvern hlut betur en alment gerist, hve lítil-
ijörlegur sem hann er. — Menn þykjast ekki vita, livað á
sýningar eigi að láta. „Við erum komin til þess að sjá,
hvernig sýningar eiga að vera,“ segja menn, „því ljetum
við ekkert á þessa sýningu." Já, það er nú gott og blessað,
en ekki yrði mikið úr sýningu, ef allir hugsuðu svo. —
Menn verða að hafa áræði til að láta vel gerðan hlut fara,
þótt einhver kynni að geta gert hann betur. Betri mark-
að fyrir heimilisiðnað en væntanlega sýningu í Reykja-
vík get jeg ekki hugsað mjer. Því þurfa þeir, sem vilja
selja, að koma þar lram með vöru slna. En með því að
stærri munir eru seinunnir og dýrir, væri æskilegt, að
menn og konur vildu gera margt af smámunum, er.væru