Hlín - 01.01.1920, Síða 38

38
Hlin
runalega verði, heldur marghækka þeir í verði við að
ganga að erfðum mann fram af manni, verða að lokum
þeir dýrgripir, sem maður vill ekki selja fremur en sitt
eigið lijartablóð.
Það er ekki nema viðbára hjá fjöldamörgum konum,
að þær hafi ekki efni á að fá sjer skautbúninginn; auð-
vitað eru til konur, sem ekki liafa efni á því, en þær eru
færri en hinar. Nei, það, sem jeg held að konur yfirleitt
vanti í þessu efni, er áhugi, framtakssemi og nægilegur
smekkur fyrir búningnum. Konur nú á dögum eru ekki
fátækari en stöllur þeirra voru fyrir mörgum árum síðan.
Gamlar konur hafa sagt mjer, að þá hafi álmginn fyrir
því að eignast þennan búning verið svo mikill, að vinnu-
konur, jafnt sem húsmæður og heimasætur, hafi af fremsta
megni reynt að fá sjer eitt og eitt stykki á ári, þangað til
allur búningurinn var lenginn. Þetta er virðingarverður
áhugi, sem jeg vona að nútíðarkonum finnist ástæða til
að breyta eftir. Þetta verður að komast aftur í gamla
horfið; konur mega ekki láta það undir höfuð leggjast að
koma sjer búningnum upp; hann á heimtingu á því, að
honum sje sýndur meiri sómi en verið hefur nú um
mörg ár. Það má búa hann til bæði dýran og ódýran,
eftir því sem efni og kringumstæður hvers eins leyfa. Það
má hlaða hann gulli og silfri, svo að hann verði afar
skrautlegur, en það má líka leggja hann með flauels-
böndum og vírsnúrum, og verður hann þá ekki dýr, en
þó einkar snotur og tilkomumeiri en hversdagsbúning-
urinn við öll hátíðleg tækifæri.
Jeg man altaf eltir því hjer um veturinn í Reykjavík,
þegar haldið var upp á 25 ára afmæli Þjóðminjasafnsins.
Þá skautaði liver einasta kona, nema þrjár eða fjórar, sem
voru á peysufötum. Aldrei hef jeg sjeð tilkomumeiri
samkomu hvað búninga snertir. Slíkir búningar mættu
sjást oftar og víðar á samkomum.
Jeg vona fastlega, að konur um land alt fari nú að
leggja rækt við þennan fagra þjóðbúning okkar. Láti