Hlín - 01.01.1920, Qupperneq 55

Hlín
55
livort mjer væri þetta alvara, og hvort jeg ætti víst að
geta lesið betur eða kunnað, þó nýr prestur kæmi. En nú
var jeg ákveðin, neitaði öllum mótbárum og ijekk að bíða.
Nýi presturinn kom, og varð að frjetta öll ósköpin, að
jeg hefði neitað að láta prófastinn staðfesta mig. Jafn-
skjótt og jeg sá lnmn, fjell mjer hann vel í geð. Hann var
svo glaður í viðmóti, og liann skildi mig, skildi að hjer
var um að ræða kjarklítið fermingarbarn, mjer liggur
við að segja andlega lamað. Stuttu eltir að hann kom,
tók hann mig lieim til sín tii undirbúnings undir ferm-
inguna, og nú var jeg ekki feimin eða stamandi, nú kunni
jeg kverið mitt og skildi líkt og önnur börn. Og þegar
liann halði staðfest mig, og um leið sáð mörgu góðu sæði
í mitt unga en viðkvæma hjarta, þótti mjer næstum eins
vænt um hann og foreldra mína, jeg átti hann fyrir vin,
sem mjer var óhætt að treysta.
En það fór sem fyr, jeg naut lians ekki lengi, því að
skömmu eftir ferminguna varð jeg að flytja burt úr for-
eldrahúsum til þess að vinna fyrir mjer; jeg varð að fara
til vandalausra, burt'úr sveitinni minni, og þá fanst mjer
lífið dapurt. Jeg saknaði foreldranna og systkinanna og
prestsins; þetta þykir kannske ótrúlegt skrum, en það er
satt. Að sönnu leið mjer betur, þegar jeg fór að kynnast.
— Tíminn leið, þar til jeg var komin undir þrítugt, þá
verða prestaskilti þar sem jeg var þá, og mjer til mikill-
ar undrunar, en jafnframt ánægju, er það gamli vinur
minn, fyrsti presturinn, sem jeg átti, sem er veitt brauð-
ið. Það glaðnaði yfir mjer, og jeg verð að segja, að jeg
ljet ekki lengi bíða að heimsækja hann, og það urðu
fagnaðarfundir. Hann liefði ekki getað tekið mjer betur,
þó að jeg hefði verið dóttir lians, sem hann hefði ekki
sjeð í mörg ár. Og margs þurfti jeg að spyrja, jeg vissi
að hann mundi fyrirgefa mjer, þó að jeg spyrði sem fá-
iróð sveitastúlka, sem lítið þekti lífið út á við, og sömu-
leiðis vissi jeg, að hann mundi svara mjer því, sem liann
vissi sannast og rjettast, og svo ljet jeg dæluna ganga.