Hlín - 01.01.1920, Qupperneq 59

Hlín
59
um er samt best í haginn búið íyrir þær, beinlínis og ó-
beinlínis. Fyrir þeim standa nú svo hð segja allar leiðir
opnar, sem harðlokaðar voru íyrir ömmum þeirra og
mæðrum. I>að er svo margt, sem glepur hugi ungu stúlkn-
anna, en jeg vildi, að eittht að það væri um hönd haft,
hvern einasta 19. júní, sem beindi huga þeirra inn á ein-
liverjar hollar þroskabrautir, sem kendi þeirn að fagna
rjettindunum og meta þau og minti þær á eitthvað af
skyldunum, sem eiga að leggjast á þeirra herðar.
Og við þökkum karlmönnunum, sent sótt hafa sam-
komu þessa, þökkúm bróðurlniginn og að þeir unna
okkur lullrar hluttöku á hverju því sviði, sem við treyst-
lim okkur til að taka þátt í. Við finnum, að láir eða
engir þeirr;i eru lengur smeykir um, að kvenþjóðin ætli
sjer að taka alt taumhaklið í sínar hendur og stýra þjóð-
fjelaginu út í eitthvert botn'laust foræði. Þeir halda ekki
lengur, að kvenrjettindin hljóti að kollsteypa veröldinni.
Nei, karlmennirnir finna það vel, að það nrundi ekki
valda rnestu hryðjuverkunum, þó að kvenfólkið legði
lrönd að einhverju á stjórnmálasviðinu. Starf konunnar
hefur oft mestmegnis verið lalið í því, að hreinsa tii og
færa í rjettar skorður, og þeir finna, að þess væri full þörf
í stjórnmálunum og á þjóðmálasviðinu yfirleitt. Þeir eru
farnir að sjá hvert stefnir; að konurnar geta lært tök á
flestum störfum þjóðfjelagsins, og þær vanrækja tæpast
sínar helgustu skyldur, þó að fleiri og fleiri kröfur kalli
að utan. Þeir finna líka, að þau verða hollustu og bestu
máttarstólpar þjóðljelagsins, heimilin, sem mentuð,
þroskuð og hugsandi kona stjórnar, þótt mentún og and-
legur þroski liafi ltingað til ekki þótt svo mjög nauðsyn-
legir kvenkostir.
Menn eru hættir að gera orðið kvenrjettindi hlægilegt.
Þess vegna vona jeg, að þið öll, sem eruð hjer saman
komin, karlar og konur, skiljið, hvers vegna okkur, sem
starfað höfum að þessari samkomu í dag, þykir vænt um
19. júní, kvenrjettindadaginn, hátíðisdag kvenna. — Þið