Hlín - 01.01.1920, Qupperneq 62

62
Hlin
af fúsum og frjálsum vilja karla og kvenna. Andblástur
eða mótspyrna í þessu máli var hreinasta undantekning.
Aheit og gjafir, stærri og smærri, bárust að hvaðanæva.
Þannig er það enn, og vex sjóðurinn hröðum skrefum.
F.n mikið má, ef duga skal, að koma upp fullkomnum
landsspítala; til þess þarf mikið fje. En konurnar vita,
að þing og stjórn hlýtur að meta að verðleikum svo al-
menna og kröftuga viðleitni, sem þessa, og tekur því
málið á sínar herðar, þegar tiltækilegt þykir. Það eitt er
víst, að vegna þesara öflugu samtaka kvenna, verður
landsspítali Islands reistur fyr eða seinna, en við hjer í
kvöld, og liver og einn, sem einhvern lítinn skerf leggur
til sjóðsins, flýtum fyrir því um ofurlítið bil, og þess er
full þörf.
Vöntun spítala er að verða tilfinnanleg í alvöru, ekki
aðeins fyrir Reykvíkinga, heldur öllu fremur fyrir að-
komna sjúklinga, sem altaf eru þar margir; mánaðarlega
eru margir sjúklingar sendir hjeðan og annars staðar frá
til Reykjavíkur til rannsókna og lækninga. Það er eðli-
legt, að svo hljóti að verða, sjerfræðingar í flestum grein-
um safnast þar saman, sem fjöldinn er mestur. En hvar
á þessi sjúklingagrúi að komast fyrir í höfuðstaðnum?
Spítalinn alls ónógur og sjúklingar, sem ekki þarfnast
sjerstakrar spítalavistar, geta hvergi komist undir þak.
Það er því að verða fylsta áhugamáJ kvenna syðra, að í
sambandi við spítalann, eða á undan stofnun sjálfs spít-
alans, verði reist sjúkraskýli í Reykjavík, aðallega fyrir
aðkoinna sjúklinga, er ekki þurfa spítalavistar, en verða
þó að dvelja syðra undir læknishendi, eða ern ekki ferða-
færir. Allir þeir, sem nokkuð þekkja til húsnæðiseklunn-
ar í Reykjavík, munu finna það, að hjer er brýn þörf
fyrir hendi, þörf, sem altaf eykst, ár frá ári. Jeg hygg, að
hver, sem hrindir þessu máli eitt fet áfram, með stuðn-
ingi í orði eða í verki, hann vinni lífsnauðsynjamál fyrir
land alt, en einkum fyrir þá, sem líða og þjást.
Kvenrjettindakonurnar vörpnðu ekki frá sjer fórn-