Hlín - 01.01.1920, Qupperneq 66

66
Hlin
Nú er hann horfinn inn í sólroðna landið hinum
megin. En jeg reika hjer ein og yfirgefin. Það, sem hefur
friðað best, er að mega dvelja á sömu stöðum og hann
hafði lifað og starfað á. Hjerna af þessari hæð hafði hann
rent björtum hrifningaraugum yfir lijeraðið, sem hann
unni öllu fremur, og fjekk sig aldrei til að skilja við»
þó að glæsilegra væri í boði annars staðar. Hjer vildi
hann lifa og deyja og ganga til hvíldar eftir vel unnið
dagsverk. — Þessar stöðvar eru mjer margfalt kærari, al'
því að þær eru helgaðar minningu lians. Hjer hafði hann
gengið, þarna numið staðar, glaðst og hrygst, notið og
saknað, unnið dag og nótt, beitt hörðu við sjálfan sig,
til að sigra örðugleikana, neitað sjer um þægindi lífsins,
til þess að geta staðið í skilum við aðra, svo að hann væri
engum skuldugur og gæti borið höfuðið liátt sent frjáls-
um manni sómdi. Hver steinn og grasblettur í landar-
eigninni minti á ltann. — Heima í litla kotinu voru
minningarnar ekki færri. Baðstofan og borðið, senr hann
skrifaði við á kvöldin, alt var þetta óltreytt og átti sína
sögu. Rúmið hans á sama stað, þar sem hann barðist við
andvökur og áleitnar hugsanir, óviss, hvort hann ætti
að hlýða þeirri rödd, sem sterkust var, eða svæfa hana
til fulls. Hann hlýddi henni, en það bakaði honnm erf-
iði og óvinsældir um eitt skeið. Hann var misskiiinn og
lítils virtur fyrir fátæktar sakir. Misskilinn og dæmdur
fyrir þær skoðanir, sem brutust frarn og riðu í bága við
rótfastar venjur ljöldans. Hann ijraust því einn um fjöll
og firnindi og gróf þar upp fjársjóðu til þess að byggja
úr. Mikið var til af góðu efni, en ekki ljett að smíða úr
því gallalausa gripi. Sökum örðugleika, fátæktar og tírna-
skorts varð margt af verkum hans brotasilfur. Hugurinn
flaug aftur í fornöld, en þar var honum ætíð ljúfast að
dvelja. Það gullið var honum happadrýgst. Hann fylgd-
ist einnig með samtíðinni, ljet hugann fljúga út um víða
veröld, fylgdist með stefnum og framförum, var hrifinn
af skáldum og andlegum stórmennum, sem unnu heim-