Hlín - 01.01.1920, Qupperneq 70

70
Hlin
liaíði snjóhvítt, fallegt liár, var lotin í herðum og'að hún
var altai: að prjóna. Jeg minnist þess einnig, að þégar
hún hafði sagt okkur sögu, þá lagði hún lófann á koll-
inn á mjer og sagði: „Þetta er eins satt og við sitjum
hjerna." Jeg man, að hún söng stundum kvæði fyrir
okkur. Eitt af kvæðum hennar var um riddara og haf-
meyju, og viðkvæðið var: „Yfir vatnið æða kaldir vind-
ar.“ Eitt man jeg enn: hún kendi mjer stutta bæn og eitt
vers. Jeg hef mjög óljósa endurminningu um sögurnar,
sem amma sagði mjer. Það er aðeins ein, sem jeg man
svo vel, að jeg get sagt hana aftur. Það er stutt frásögn
um fæðingu Jesú. Jeg get ekki ril jað upp fleira um ömmu
mína; best man jeg, ltve jeg saknaði liennar sárt, þegar
hún var dáin, þegar legubekkurinn hennar stóð auður
í fyrsta sinn. Jeg gleynti því aldrei, hve mjer fanst dag-
urinn vera ógurlega lengi að líða. Við börnin vorum
látin koma að rúmi ömmu og kyssa á hönd hennar. Við
þorðum Jtað varla fyrst, en þá sagði einhver, að Jtetta
væri í síðasta sinn, sem við gætum Jtakkað ömrnu fyrir
allar sögurnar, sem hún hefði sagt okkur.
Mjer fanst öllum kvæðunum og ævintyrunum vera
ekið burtu í svörtu kistunni löngu, og að þau •kærnu
aldrei aftur. Mjer fanst, sem eitthvað væri numið burt
úr lífi mínu, það var því líkast, sem dyrunum að yndis-
lega fagurri töfrahöll hefði skyndilega verið lokað, og
enginn var sá, er hafði lykilinn að Jteim dyrum. Jeg man,
að við börnin vöndumst smám saman á að leika okkur
að brúðum og leikföngum, eins og önnur börn. Það leii
út fyrir, að söknuðurinn eftir ömniti væri horfinn, eða
að við hefðum gleymt henni. En er jeg sit hjer, 40 árum
síðar og salna frásögum um Krist, sem jeg heyrði í Aust-
urlöndum, man jeg alt í einu eftir litlu sögunni, sem
amma sagði mjer svo oft, og mig langar til að segja hana
enn, og láta hana verða með í safninu.
Það var á jóladaginn. Alíir voru farnir til kirkjú, nema
amma og jeg. Jeg held, að við höfum verið einar í hús-