Hlín - 01.01.1920, Qupperneq 72

72
HUn
upp. Það var gamall og geðvondur karl, stirður og harð-
ur í horn að taka, og þegar hann sá ókunna manninn
nálægjast, tók liann langan broddstaf, sem ltann studdi
sig við, er liann rak hjörðina í haga, og skaut honum að
manninum. Stafurinn stefndi beint á manninn, en áður
en hann hitti hann, breytti hann um stefnu og þaut
fram hjá honum langt út á völlinn. — Maðurinn gekk
nú til smalans og sagði við hann. „Vertu miskunnsamur,
hjálpaðu ntjer, gefðu rnjer ofurlítinn eldsneista. Konan
mín hefur nýlega alið barn, og jeg verð að kveikja upp
eld, svo að henni og barninu verði ekki kalt.“ — Fjár-
manninn langaði til að svara ónotum og neita beiðni
mannsins, en þegar lionum kom í lnig, að hundarnir
unnu hontím ekki mein, og kindurnar lágu grafkyrrar,
er hann gekk á baki þeirra, og stafurinn hitti hann ekki,
er honum var rniðað á ltann, þá kom í hann undarlegur
geigur, og hann þorði ekki að neita manninum um bæn
hans. — „Taktu eins og þú þarft,“ sagði hann, en bálið
var nær því útbrunnið, ekkert eftir nema giæður einar,
og maðurinn hafði hvorki skörung nje glóðarker, sem
hann gæti borið glæðurnar í. Þegar fjármaðurinn sá
þetta, glotti lrann illilega. „Já, taktu eins og þú vilt.“
Hann bjóst við því, að maðurinn yrði ráðalaus, en hann
beygði sig niður og tíndi kolaglæðurnar upp í frakka-
lafið sitt með höndunum. Og eldurinn brendi ekki
hendur hans og ekki sviðnaði heldur kápulafið hans.
Maðurinn bar eldköglana, eins og væru þeir hnetur eða
epli.“
„Því vildu glæðurnar ekki brenna manninn?" sagði
jeg. „Það færðu nú að heyra,“ ansaði amrna. — „Þegar
fjárhirðirinn, sem var skapstyggnr og vondur maður, sá
alt þetta, segir hann undrandi: „Þetta er undarleg nótt.
Hundarnir bíta ekki, kindurnar styggjast ekki, stafurinn
drepur ekki og eldurinn brennir ekki.“ hann kallaði á
eftir ókunna manninum: „Hvaða kraltur hefur magnað
húm þessarar nætur? Hvernig stendur á því, að allir eru