Hlín - 01.01.1938, Qupperneq 129

Hlín
127
jeg að fara með heybandið, er hin biðu heima. — Gekk jeg með 2
hesta í taumi. — Þegar heim kom, skriðum við undir baggana og
hófum þá af klökkunum með höfði og baki. Settist jeg svo á
reiðing Gamla-grána og hjelt til baka. Söng jeg oft mjer til
skemtunar á þeim ferðum.
Nú var það einn dag seint í ágústmánuði, að verið var að
binda framan af Hjalla. Jeg flutti heim að vanda, en foreldrar
mínir bundu. Slógu og rökuðu á milli, af því að'svo lengi stóð á
ferðinni. — Það var staðið upp frá miðdegisverði. Faðir minn og
jeg fórum með hestana að láta upp baggana. Svo fylgdi hann
mjer fram á Hjalla-brúnina að aðalsneiðingagötunni. Jeg sá, að
hann horfði vandlega heim, þegar kom fram á brúnina. —
»Hvaða skepna er þetta ljósleit, sem er að hlaupa um hóllinn
heima«, spurði hann, »er það hestur?« — »Máske einhver sje
kominn«, ansaði jeg. — Svo leit hann eftir hvernig færi á hestin-
um. — »Jæja, farðu nú af stað, Tryggvi minn, og Guð fylgi þjerc.
— Svo fór jeg að teyma ofan sneiðingana, en faðir minn fór með
orfið sitt annarstaðar fram af Hjallanum að slá þar, þvi þetta
átti að vera seinasta heybandsferðin þann daginn.
Þegar jeg kom heim á Nes og sá heim, þá kom jeg brátt auga
á ljósleitu skepnuna. Hjelt jeg enn, það mundi hestur vera, en
furðaði þó ókyrð hans og hlaup kringum bæinn. — Jeg sá að
bærinn var opinn, en ekkert sá jeg til systkina minna. Mjer fór
nú að detta í hug Grái-boli, sem át af sjer höftin. Hjelt þó enn
áfram heim fyrir Stóragilið, svo Syðragilið og Ytragilið. Var þá
ekki annað eftir en að fara ofan holtin og túnið, á að giska 400
metra leið. Nú sá jeg, að skepnan hvarf í lægðina ofan við höfð-
ann í áttina til mín. Þorði jeg þá ekki lengra, og rjeð af að snúa
til baka. — En þá mætti mjer annar vandi: Hvað átti jeg að gera
við hestana með böggunum? — Mjer hafði oft verið sagt, að
»láta ekki hestana standa undir, í öllum bænum«. Hjelt jeg það
gæti máskje skaðað þá. Og þegar jeg mintist þess, að heybands-
leiðin hinumegin i dalnum var alt að því helmingi lengri, þegar
flutt var ofan á háls, þá ályktaði jeg, að hestar þyldu betur
þungan gangandi en standandi. — Úrræðin urðu því að teyma
aftur hestana á leið til föður míns.
Gamli-gráni var i meira lagi tregur að snúa til baka með
bagga sína. Gekk mjer því seint að draga hann. Og þegar jeg
kom suður á Nesið og sá þangað, sem mjer þótti nú eina hjálp-
arvonin vera, þá gleymdi jeg allri umhyggju fyrir hestunum,
sleþti taumnum og hljóp í ofboði beint þangað, sem jeg vissi
að faðir minn var að slá. — En heldur brá mjer í brún, þegar