Sumargjöf - 01.01.1907, Qupperneq 13

9
og óeirin í skapi og heldur heiftúðug, en hún vitjar
mín elcki í hausthlíðunni, sem er allt umhverfis mig
í nótt.
Mér er ljúft að liugsa til æskudraumanna minna;
þangað leitar andi minn þrátt og oft — en ég tala
ógjarna um þá við aðra menn, mér verður orðfátt ef
lýsa skal unaði þeim, sem í þeim felst og þeir veita
huga mínum.
Hugur minn dvelur ekki við það beiska og sára
frá þeim dögum. Þegar ég er sjálfum mér ráðandi,
forðast ég þær hugsanir. Liðin ævi breytist ekki til
batnaðar við það. Dapui'legar endurminningar,
beiskjustundir yngri áranna létta aldrei lífsl)yrðina,
hressa ekki skapið né mýkja lundina.
í æsku hugðist ég mundu eignast hreina, þá er
ég yrði fullþroslca maður, þeim ætlaði ég að beita
fyrir sleða minn, og mjallrokan sæist langan veg þar
sem ég æki. Líkt og Gusi Finnakonungur. Eg ótt-
aðist ekki fjölkynngi Bruna. Slikir draumar rætast
trauðlega, en oft hefi ég haft skemtun af fráum hest-
um og þeir borið mig fijótt og vel yfir, bæði vetur
og sumar.
Vissi ég það, að Ketill var frostharður niaður
og skaut manna best al' boga.
Og veit ég það, að Bruni bróðir er myrkur í
skapi og viðsjáll í skiftum.
En meðan ég fer enga ránslór óttast ég ekki að
fleinninn sýnist hallur. Örvarnar þrjár eru enn í
mæli mínum. Það er ekki ósennilegt að ég leggi þær
aldrei á streng en ég liygg að enginn taki þær af
mér dauðum.
Gott, að þær fari þá í jörð með mér.
Ég strýk hendinni um döggvott grasið.