Sumargjöf - 01.01.1907, Blaðsíða 16

12
yfir vatnið og sveitina, sú sjón liefir veitt mér fró og
hugarhægð bæði sumar og vetur.
Þar hefi ég ijósast fundið, að ég er barn Mý-
vatnssveitar, best skilið og metið bönd þau sem tengja
okkur saman. Þar hefi ég elskað hana heitast og
hreinast.
Ég hirði ekki hót um vígðu moldina né rekurn-
ar þrjár; ég geri enga kröfu lil þess, að vera í þeim
hóp sem kirkjan og klerkarnir nefna »rétt trúuð
Guðsbörn«.
Það kólnar.
En mér er vel hlýtt, gæruskinnin veita mér næg-
an il.
Stjörnurnar blilca. Norðurljósin hvelfast jdir höfði
mér. Gera musteri í loftinu, tigulegt og forkunnar-
fagurt. Skrautlegustu hallir og íþróttabyggingar mann-
anna eru svo sem leggjaborgir barna í samanburði
við það.
í því musteri er öllum frjálst að vera. Þar er
engin skilgreining trúílokkanna. Þar mega koma
menn úr austri og vestri, norðri og suðri, lieiðingjar
og kristnir; þeir sem að eins trúa á náttúruna, ein-
seluinenn, mormónar, meinlæta munkar, eldsdýrkend-
ur, hjálpræðis hermenn og bersyndugir.
Það rúmar alla.
Þar getur hver og einn dýrkað drottinn sinn, eftir
eigin viti, eigin tilfinning og fjálgleik. Það musteri
leggur engan lögtjötur á »söfnuð« sinn. Þar ríkja
hvorki ævagamlar úreltar kreddur né sjálfsþóttafullt
trúflokkaþras. Þar eru allir jafnir, engin efstu sætin
og engin þau neðstu.
Aldrei hefir mér staðið meiri stuggur al' kenningu
eilífra písla en nú. Aldrei haft meiri andstyggð á