Dvöl - 01.04.1941, Síða 32

110
D VÖL
Hann þagði, og ég neyddist til
þess að spyrja:
„Jæja, hvernig endaði þetta svo?“
„Ég var fluttur til Cayenne,“
svaraði hann.
Hann hélt, að einhver hefði
ljóstrað upp um þá. Lögregluþjón-
arnir komu og réðust á hann, þar
sem hann stóð að húsabaki og hélt
á pokanum, sem sprengjan var í.
„Þessi fífl“ börðu hann niður, án
þess að taka eftir, hvað hann hafði
í hendinni. Hann furðaði sig á því,
að sprengjan skyldi ekki springa,
þegar hann féll. En hún sprakk
ekki.
„Ég reyndi að segja sögu mína
fyrir réttinum," hélt hann áfram.
„Dómsforsetanum var skemmt.
Meðal áheyrendanna voru einhverj-
ir bjánar, sem hlógu.“
Ég lét í ljós þá von, að einhverjir
af félögum hans hefðu einnig verið
handteknir. Það fór hrollur um
hann. Svo skýrði hann mér frá því,
að tveir þeirra hefðu verið teknir,
Símon, sem einnig var kallaður
„Kex“, maðurinn, sem vék sér að
honum á götunni, þegar fyrrver-
andi húsbóndi hans rak hann burt,
og Mafile, annar þeirra, sem hann
bauð að borði sinu í drykkjugildinu
í veitingahúsinu.
„Já,“ hélt hann áfram og átti
sýnilega bágt með að segja frá
þessu. „Ég naut ánægjunnar af fé-
lagsskap þeirra á St. Jósefseyju,
ásamt átján eða nítján öðrum
föngum. Við vorum allir sagðir
hættulegir."
St. Jósefseyjan er sú fallegasta
af Iles de Salute. Hún er klettótt
og græn; þar eru grunn gljúfur,
runnar, skógarþykkni, mangotré og
pálmar. Sex hermenn, vopnaðir
skammbyssum og stuttum rifflum,
gæta fanganna, sem'þar eru.
Á daginn kemur áttæringur frá
Ile Royale', á milli eyjanna er ekki
nema fjórðungur úr mílu. Á Ile
Royale er öflugur hervörður. Fyrsta
ferðin er klukkan sex á morgnana,
en klukkan fjögur síðdegis er bát-
urinn bundinn í lítilli bátakví á
Ile Royale. Frá þeim tíma, til klukk-
an sex að morgni, er St. Jósefs-
eyjan án alls sambands við um-
heiminn. Hermennirnir standa til
skiptis á verði á stígnum milli varð-
hússins og fangakofanna, en ó-
grynni gráðugra hákarla synda
meðfram ströndinni.
Fangarnir stofnuðu til samsæris
og ætluðu að hagnýta sér þessa
aðstöðu. Slíks voru engin dæmi í
sögu fanganýlendunnar. En það
var ekki ómögulegt, að fyrirætlanir
þeirra gætu heppnast. Þeir ætluðu
að ráðast á varðmennina að óvör-
um og drepa þá um nóttina. Vopn
varðmannanna átti svo að nota til
þess að skjóta þá, sem í bátnum
væru, þegar hann kæmi um morg-
uninn. Svo ætluðu fangarnir að
taka alla hina bátana, þegar þeir
væru búnir að ná áttæringnum á
sitt vald, og róa upp að megin-
landsströndinni.
Þegar skyggja tók, kölluðu varð-
mennirnir ■ tveir fangana saman.