Dvöl - 01.04.1941, Síða 65

DVÖL
143
mundi fjara aftur og hvernig þeir
gætu eignazt skepnur á ný og
plægt jörðina. Lan Ying heyrði
föður sinn segja:
„Ég beiti sjálfum mér fyrir plóg-
inn, þegar þar að kemur og ég
hugsa, að konan min skorist ekki
undan að gera slikt hið sama,
svona við og við. En hvað ætli það
stoði, þó að maður plægi, þegar
engu korni er hægt að sá í mold-
ina? Hvaðan fáum við útsæði?
Ekkert korn eigum við.“
Lan Ying dreymdi skip, sem kom
þeim til hjálpar. Það hlaut að
vera til fólk í heiminum, sem átti
korn. En hvað hún óskaði þess
heitt að sjá bát. Alla daga sat hún
kyrrlát og hljóð og horfði yfir
vatnið. Bara að hún sæi nú bát
með mönnum í. Hún ætlaði að
hrópa til þeirra:
„Prelsið þið okkur. Við sveltum.
Við höfum orðið að lifa á hráum
kröbbum í margar vikur.“
Jafnvel þó að þeir gætu ekkert
íyrir þau gert, þá gátu þeir þó ró-
ið eitthvað eftir hjálp. — Það var
eina vonin. Lan Ying fór að biðja
fljótið að senda þeim bát. Hún
endurtók bænir sínar á hverjum
einasta degi, en árangurslaust.
öag einn sá hún þó einhverja
öökka þúst úti við sjóndeildar-
hringinn. Henni sýndist það vera
bátur, þegar það bar við heiðan
himininn. En svo hvarf það
skyndilega í þokubólstur og kom
ekkí framar í Ijós.
Þessi draumsýn gaf henni nýjan
þrótt. Hún var svo sannfærð um
það, að bráðlega kæmi bátur til
þeirra, að hún sagði við föður sinn
einn daginn:
„Pabbi, ef það kæmi nú bátur
hingað?“
Hann svaraði harmþrunginn:
„Hver ætli viti um það, að við
erum hér, barn. Nei, við erum háð
miskunnsemi fljótsins.“
Hún sagði ekkert, hélt bara á-
fiam að horfa út yfir fljótið.
Svo var það einn dag, að hún
sá bát úti við sjóndeildarhringinn.
Hún virti hann lengi fyrir sér, án
þess að mæla orð frá vörum. Ef
til vill hyrfi hann eins og hinn
fyrri. En þessi bátur hvarf ekki
sýn. Hann kom óðfluga nær. Hún
beið full eftirvæntingar. Báturinn
var nú kominn svo nærri, að hún
sá greinilega, að i honum voru
tveir menn. Hún hljóp til föður
síns, sem hafði lagzt til svefns, til
þess að gleyma hungrinu um
stund. Hún hristi hann ákaft og
hrópaði:
„Vaknaðu, það er að koma bát-
ur.“
Hinn holdgranni, óstyrki mað- .
ur reis seinlega á fætur og horfði
út á fljótið. Hann kom samstundis
auga á bátinn, sem færðist nær og
nær. Hann snaraðist úr bláu treyj-
unni sinni og veifaði henni ákaft
yfir höfði sér. Þau heyrðu menn-
ina í bátnum hrópa, en enginn var
þess megnugur að svara kalli
þeirra.
Báturinn lagði að, og mennirnir