Valsblaðið - 01.05.2004, Blaðsíða 20

Það var þreytt kona, sem gekk út af
leikvellinum á Akranesi, áleiðis í bún-
ingsklefann, þar sem hún tók sér sæti á
bekknum í horninu. Hún hafði lagt í leik-
inn alla orku sína, hún hafði gefið Val
hvem snefil af kröftum sínum. Hún fól
andlitið í höndum sínum, þöktum sárum,
hún átti ekkert eftir nema svolítinn sæt-
an, mér liggur við að segja, yndislegan
grát, eins og lítil stúlka, sem grætur af
gleði, meira en af sársauka, og vafalaust
hefur hvort tveggja sameinast í þessari
mannlegu athöfn.
Þessi frammistaða Siggu er
mér ógleymanleg. Hún er
dæmið um hinn fúsa félaga,
manneskjuna, sem leggur sig
alla fram, þegar heiður félags-
ins er annars vegar. Hún er
dæmið um félagann, sem skil-
ur þá ábyrgð sem á honum
hvílir þegar mikið liggur við.
Það er svona hugarfar, svona
vilji og framkoma, sem gefa
íþróttunum alveg sérstakt gildi
og gefur ómetanlegt fordæmi.
Að lokum sagði Jón: Ég vil
taka það alveg skýrt fram til að
fyrirbyggja misskilning, að allar
stúlkurnar sýndu frábæran bar-
áttuvilja og samstöðu í þessum
erfiðu leikjum og var unun á það
að horfa, þó viðbrögð Siggu og
framganga í leikjunum sem ein-
staklings vektu athygli mína og
aðdáun, sem raunar er ekki í
fyrsta skipti.
Þegar Jón hafi lokið sögu sinni
setti mig hljóðan, ég var eins og
Jón fullur aðdáunar og það mátti
engu muna, að ég, gamall skúrkur
úr hörðum leikjum, harðsvíraður
úr blaðaþvargi og illskeyttur úr
orðaskaki á fundum og þingum
um áratugaskeið, tæki höndum
fyrir augu til að forða ofurlitlu
rennsli niður kinnarnar.
Til þess að fá nánari skýringar á þessu,
sem gerðist á Akranesi og því að Sigga
taldi mótið þar það eftirminnilegasta,
sem hún hafði tekið þátt í á hinum við-
burðaríka íþróttaferli sínum, fór ég á
fund hennar og bað hana að segja mér
hvað það hefði verið, sem gerði mótið á
Akranesi svona einstætt fyrir hana?
- Þetta var erfíðasta helgi, sem ég hef
lifað. Við urðum að leika fjóra leiki á
tveimur dögum. Fyrsta leikinn eftir há-
degi á laugardag og svo annan til um
kvöldið. Þriðji leikurinn var svo kl. 9 á
búinn að ráðleggja okkur, stappa í okkur
stálinu og hughreysta. Okkur fannst þetta
allt hálftómlegt. Það bætti þó mikið úr
skák, hvað hann Jón Kristjánsson var
hressilegur og gott að tala við hann. Hann
hafði ákaflega góð áhrif á okkur, stóð fyrir
utan línuna og lagði stöðugt í eyru okkar
traustvekjandi rödd hans: Rólegar stelpur,
það liggur ekkert á, það er nógur tími.
Þetta hafði sínu góðu áhrif. Guðmundur
Frímannsson og Guðmundur Ámundsson
gerðu líka allt sem í þeirra valdi
stóð og allt þetta slakáði mikið á
þessari spennu, sem hópurinn
var haldinn.
En þegar Þórarinn kom svo
fyrir úrslitaleikinn, sárlasinn og
hún Sigrún Guðmundsóttir, var
sem bráði af okkur og nú litum
við allt öðruvísi á lífið, þrátt
fyrir hugheila og velþegna um-
önnun þremenninganna fyrir
leikina á undan.
Það var eins og það kæmi
einhver „fítons“- andi í liðið
fyrir síðasta leikinn, sem
gerði það af verkum að við
vorum aldrei eins samstilltar
og í úrslitaleiknum, og þó vo-
rum við þreyttar og margar
meiddar fyrir leikinn. Þrátt
fyrir það var ákaflega gaman
að vera með í leiknum og
þessari tvísýnu baráttu, sem
raunar var allan tímann, en
þó sérstaklega í úrslitaleikn-
um.
- Segðu mér Sigga, af
hverju táraðist þú eftir leik-
inn?
Ég held að það hafi verið
af eintómri gleði yfir
sigrinum, yfir þessari dá-
samlegu baráttu, fyrir þess-
um góðu félögum, sem
stóðu saman eins og ein
manneskja, á hverju sem gekk.
Sigurinn var líka draumsætur, því við
bjuggumst eins við því að tapa. Mér er
líka ekki grunlaust um, að þegar sigurinn
var orðinn að veruleika, að það hafi
slaknað á spennunni með tárum hjá fleir-
um en mér. Þetta var víst einhver þægi-
leg, mild og ef til vill kvenleg útrás. Ég
held að ég muni þetta mót lengst af öll-
um þeim mótum, sem ég hef tekið þátt í
til þessa.
Frímann Helgason,
grein áður birt í Valsblaðinu 1969
Sigríður Sigurðardóttir íþróttamaður ársins 1964 með verð-
launagripinn.
fengið áföll á tvo fingur, þannig að þeir
voru stokkbólgnir, auk aumra bletta um
allan skrokkinn, vegna harkalegra pústra
sem ég varð fyrir. Það var engu líkara en
að ég væri alltaf í ónáðinni hjá mótherj-
unum og drógu þær hvergi af. Við þetta
bættist ofsaleg spenna og hugaræsing um
það, hvernig þessu öllu mundi reiða af.
Það bætti líka gráu ofan á svart, að Þór-
arinn var veikur í Reykjavík. Okkur stelp-
unum þótti það alveg hræðilegt, að hann
væri svo langt í burtu, hann sem alltaf
hafði verið hjá okkur, þegar eitthvað
reyndi á, í hverjum leik, hverju móti, til-
sunnudgsmorgun, og sá fjórði var úrslita-
leikurinn kl. 3 sama dag.
Við vorum líka óheppnar að í okkar
riðli voru sterkustu liðin að Fram undan-
teknu, sem var í hinum riðlinum. Það má
því segja, að við urðum að taka á öllu
okkar í hverjum leik. Við þetta bættist,
að völlurinn var úr steinsteypu og þegar
maður datt á hendur og eða hné skrapað-
ist skinn af eða bólguhnúðar komu á hné
og hendur og lagði blóð úr. Ég hafði Ifka
20
Valsblaðið 2004