Valsblaðið - 01.05.1996, Blaðsíða 40

Hugleiðing Rúnars Jóns Arnasonar
um stuðning Valsmanna við meist-
araflokka félagsins.
Astæða þess að undirritaður tekur sér
penna í hönd er sú að hann er að velta
því fyrir sér hvort við Valsmenn séum
hressir, daufir eða allt að því fýlupúkar.
Staðreyndin er líklega sú að við erum
þetta allt í senn. Stundum er gaman hjá
okkur en á sigurstundu erum við samt
allt oft feimnir við að tjá gleði okkar.
Við megum aldrei gleyma því að gleði
og hressileg hvatning getur skapað
sigur okkar manna. Því höfum við
margoft orðið vitni að. Oft erum við
daufir, reyndar of oft og stundum erum
við hreinlega fúlir. Það á reyndar ekki
eingöngu við okkur Valsmenn því
stuðningsmenn flestra, ef ekki allra
Reykjavíkurfélaganna, eru við sama
heygarðshornið, að stuðningsmönnum
knattspyrnuliðs KR undanskildum.
Undanfarin fjögur ár hefur meist-
araflokkur karla í handbolta náð mjög
góðum árangri þrátt fyrir að hafa á
köflum lítið getað treyst á stuðning
áhorfenda. Helsti andstæðingur Vals,
KA, hefur hins vegar ótrúlegan stuðn-
ing frá sínu fólki. I hreinskilni sagt
öfunda ég KA menn af þessum feikna-
stuðningi og vildi óska að við
Valsmenn værum ekki eins daufir á
heimaleikjum og raun ber vitni. Það er
ansi hart að horfa upp á gesti að
Hlíðarenda gera hann hreinlega að
sínum heimavelli eins og hefur iðulega
gerst þegar Eyjamenn, KA, Selfoss og
jafnvel Haukar hafa komið í heimsókn.
Stundum höfum við sem betur fer haft
bein í nefinu, eins og t.d. á föstudaginn
langa þegar við Valsmenn urðum
Islandsmeistarar. Þá vorum við síður en
svo feimnir. Tókum á móti gestunum
(KA) að þeirra sið og sendum þá hrein-
lega upp í rjáfur. Við lögðum öll bestu
sætin undir okkar stuðningsmenn,
stóðum saman, unnum, vorum glaðir
og skemmtum okkur fram eftir nóttu
(að Hlíðarenda).
Ef KA menn hefðu orðið Islandsmeist-
arar væru þeir sjálfsagt enn að fagna. í
fótboltanum gildir alveg það sama og
að framansögðu. Á leikjum meistara-
flokks hefur varla heyrst almennileg
hvatning síðan við urðum bikarmeist-
arar. En hvað er til ráða?
Því miður hef ég enga allsherjarlausn á
því hvernig hægt sé að hressa upp á
stuðningsmenn Vals og gera það
eftirsóknarverðara og skemmtilegra að
koma að Hlíðarenda sem leikmaður og
áhorfandi. Mín persónulega skoðun er
sú að Hlíðarendi sé allt of lokaður á
leikdögum. Væri ekki rétt að bjóða upp
á „léttar” veitingar í samkomusalnum
og mynda smá stemmningu fyrir leiki,
hittast og spá í spilin. Þrátt fyrir
nærveru Friðrikskapellu og þess anda
sem ríkir yfir Hlíðarenda sé ég ekkert
því til fyrirstöðu.
Fyrir 2-3 árum var stofnaður stuðnings-
mannaklúbbur — Alvöru menn. Ekki
veit ég af hverju lífdagar hans urðu
ekki fleiri en þó veit ég að klúbburinn
fór í taugarnar á mörgum, jafnvel
virkum Valsmönnum. Aldrei var nein
eining um þennan félagsskap og var
hann stundum kallaður gúmmíkarlamir
og fleira þess háttar. Staðreyndin er
reyndar sú að kannski var þetta eini
klúbburinn innan Vals sem hafði
hagstæða fjárhagsstöðu.
Eitt veldur mér sérstökum áhyggjum
og undrun en það er sú staðreynd að
ungt keppnisfólks Vals, sem sækir leiki
í meistaraflokki, skuli ekki klæðast
rauðu og láta vel í sér heyra. Helstu
„peppararnir” á leikjum, undirritaður
og fleiri, eru á fimmtugsaldri og vel
það. Ég lýsi því eftir rauðklæddu ungu
fólki á heimaleikjum Vals sem er
tilbúið að láta vel í sér heyra og styðja
sitt lið. Sumir hafa reyndar staðið sig
vel í gegnum tíðina en þeir em sárafáir.
Margir iðkendur eiga eftir að vera í
þeirri aðstöðu að finnast þá vanta
stuðning þegar í meistaraflokk er
komið.
Eins og áður sagði hef ég engar galdra-
lausnir hvemig hægt er að styðja betur
við bakið á meistaraflokkum okkar í
leikjum. Hitt er ég sannfærður um að
engin breyting verður í þeim efnum
nema með átaki samhentra — ekki síst
samhentra forráðamanna allra deilda
og stjóma innan Vals. Með von um að
allir eigi gleðileg jól og farsælt,
skemmtileg og sigursælt komandi ár!
Valskveðja!
Rúnar Jón Árnason
40