Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1891, Qupperneq 20

20
að veita tilsögn í handvinnu. En til pess mætti rekja
fleiri rök, að skólaiðnaður kæmi þar í góðar þarfir.
Fyrir pví er reynsla um allan heim, að nemendum á
embættismannaskólum hættir við uð lítilsvirða vinnu-
menn, pá er lifa af líkamlegu erfiði. En skólaiðnaður-
inn vekur virðingu fyrir allri sómasamlegri vinnu, og
venur á starfsemi, sem menntamönnunum er opt miður
lagin en skyldi.
En pað má búast við einni verulegri mótbáru
móti pví, að kenna skólaiðnað í latínuskólanum, pó að
menn væru á pað sáttir að öðru leyti, að hann sje
nauðsynlegur — og hún er sú, að par vinnist ekki
tíini til þeirra hluta vegna bóknámsins. En peirri mót-
báru er bezt svarað með pví, að skírskota til reynslu
nágranna pjóða vorra. öllum þeim, sem hafa reynslu
fyrir sjer í pví efni — og þeir eru allmargir nú orðið
— ber saman um, að pað borgi sig margfaldlega, að
verja nokkrum stundum af skólatímanum til kennslu í
skólaiðnaði. Áhuginn og snerpan við bóknámið eykst
að peim muri, að pað er ábati en ekki skaði fyrir bók-
menntirnar, að verja nokkrum stundum af peim tíma,
sem til peirra var ætlaður, til haudvinnu. Hið sama
er líklegt að verði ofan á hjer.
Jeg hef af þeim litlu kynnum, sem jeg hef liaft af
kennslu í skólaiðnáði, komizt til óbifanlegrar sannfær-
ingar um pað, að í slíkri haudvinnu felist pað mennt-
unarafl fyrir unglinga, hvert svo sem leiðir peirra liggja
seinna meir í lífinu, sem skólarnir eigi ekki að láta ó-
notað, og jeg fel hinu íslenzka kennarafjelagi petta mál
til alvarlegrar íhugunar, með peirri sannfæringu, að sje
íjelaginu alvara, og ef það hefur sjálft trú á hinum
menntandi krapti handvinnunnar, pá finni pað einnig
ráð til að hrinda pví áleiðis; og jeg treysti pví, að tak-
ist að koma pví í heillavænlegt horf, pé muni eklti
verða langt að bíða góðs árangurs. J. þ.