Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1891, Qupperneq 72

72
þeim líður, þó að elrki s.je hann lækningafróður. liana
verður fljótt var við breytingar á útliti þeirra, þó að
smáar sjeu, og verður þá að gæta allrar varúðar í með-
ferð á þeim börnum, sem um lengri tíma eru ekki eins,
og þau eiga að sjer. Með því að ráðgast um barnið
við foielrlra þess, getur hann opt fengið að vita ein-
hverjar náttúrlegar orsakir til þess, að útlit þess er
breytt, og verður þá að taka þær varúðarreglur, sem
við eiga; sízt má draga of lengi að vitja læknis.
Sjerstaklega ber að varast, að nokkur næmur sjúk-
dómur komizt inn í skólana. Hvert það barn, sem hefur
kláða eða aðra næma sjúkdóma, verður að senda heim
og leyfa því ekki að koma aptur í skólann fyr en vissa
er fyrir því, að veikin sje ónæm orðin.
Jað verður að skoðast sem sjálfsögð skylda kenn-
arans, að grennslast eptir því, hversu heilsufari barn-
anna er varið, og kynna sjer eptir mætti alla veiklun á
heilsu þeirra; því að annars getur hann ekki sýnt þeim
nauðsynlega nákvæmni, sem veikluð kynnu að vera. En
nú er það elcki á allra færi að meta vanheilsu annara,
eða þekkja sjúkdóma. það er því eitt af því sem kenn-
arar þyrftu að fá nokkra þekkingu á. J>eir þurfa eklci
einungis að menntast nokkuð í almennri heilbrigðisfræði,
heldur einnig læra að þekkja sjúkdóma af einkennum
þeirra. — J>að er ekki hætt við, að menntaður kennari
misbrúki þá þekkingu sína til þess að gefa sig út f'yrir
lækni, eða hann f'yrir þá sök vanrækti að leita læknis-
hjálpar þegar það væri nauðsynlegt; en hann þnrf svo
þráfaldlega á þesskonar þekkingu að halda til þess að
geta dæmt um, að hve miklu leyti, eða hvenær ástæða
væri til að leita læknis. Einkenni liinna algengustu
næmu sjúkdóma, sem hjer koma fyrir, þarf hann að
þekkja, ef hann á að geta varnað því að þeir gagntaki