Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1891, Qupperneq 82

82
kristindómi; yfirheyrsla og lænnsla er ekki hið samaf
þó að yfirheyrsla sje opt nauðsynleg við kennslu til pess
að ganga úr skugga um pað, hvort barnið hefur lœrt
eitthvað pað, sem kennarinn telur nauðsynlegt að pað
kunni, hafi ávallt á reiðum höndum, hvenær sem til
parf að grípa.
TJm kennslu í kristindómi er pá fyrst að ræða,.
þer/ar kennarinn útlistar jyrir barninu þœr trúar-
setningar og þá siöalærdóma, scm sjmrningakveriö'
liljóöar um.
Enginn skyldi ímynda sjer, að pað sje svo auðvellt
verk að útlista trúarsetningar og siðalærdóma, að hver
sá maður sje til pess hæfur, sem sjálfur pekkir pessar
setningar og lærdóma, hvað pá heldur ef honum eru
peir nú meira eða minna óljósir. Enda sýnist pað nú
að vera viðurkennt, að til þess purfi sjerstaka pekkingu.
|>essvegna eru »barnaspurningar« (Katekisation) kenndar
á prestaskólanum; einmitt með tilliti pess, að prestar,.
eiga að kenna börnum kristindóm.
Kristindóminn nefni jeg hjer ekki af pví, að jeg á-
líti kennslu í honum vandasamari en kennslu í ýmsum
öðrum námsgreinum, heldur hef jeg tekið pau dæmi?
sem hjer að framan eru nefnd af handahófi, og hið
sama gildir um hverja pá námsgrein, sem kenna skal,
og tekið er fram um pau, að sjerstaka menntun þarj
til að kenna.
Öll kennsla verður að fara fram á einhvern lög-
bundinn hátt, eptir einhverri ákveðinni kennslu aðferð_
Allir kennarar verða að hafa ijósa hugmynd um pað á
hvern hátt peir ætla að komast áleiðismeð nemendurna.
með öðrum orðum, peir verðaj að skapa sjer ákveðna
kennsluaðferð fyrir hverja einstaka námsgrein, efkennsl-
an á yfir höfuð að tala að fara í nokkru lagi, ef um
nokkra kennslu á að vera að ræða.