Uppeldi og menntun - 01.01.2008, Qupperneq 13

E LSA S IGR ÍÐUR JÓNSDÓTT I R
13
þegar ég var 19 ára bankaði ég upp á í Sporðagrunni hjá Brodda Jóhannessyni, sem þá
var rektor Kennaraskólans, og leitaði ráða hjá honum. Það varð úr að ég las tvo bekki
utan skóla þannig að ég var aðeins tvö ár í Kennaraskólanum. Ég minnist þess að hafa
tekið munnlegt próf í bæði Sögu Ísraelsþjóðarinnar og Markúsarguðspjalli heima hjá
Jóhanni Hannessyni prófessor. Ég byrjaði því í þriðja bekk 1962 en það var árið sem
skólinn flutti hingað í Stakkahlíðina.
Broddi hafði feikileg áhrif á mig. Hann var merkilegur maður og allt sem hann
sagði fékk mig til að hugsa. Hann hafði lag á því að setja hlutina í nýtt samhengi þann-
ig að það kollvarpaði manns fyrri skoðunum. Broddi hafði mjög sérstaka og djúpa sýn
á manneskjuna og tengsl hennar við menningu og umhverfi. Það er til dæmis ógleym-
anleg kennslustundin þegar hann var að tala um hvernig taka ætti upp mó. Hann hóf
slík verk upp og tengdi við viðfangsefni líðandi stundar í Kennaraskólanum. Ég tók
mér hann að mörgu leyti til fyrirmyndar. Broddi reyndist mér ákaflega vel og ég tók
það á vissan hátt nærri mér hve snemma hann hætti störfum, tæplega sextugur, árið
1975. Ég vonaðist þá til þess að hann færi að skrifa því að hann var mjög ritfær en það
gerði hann ekki og ég tel að það hafi verið skaði fyrir íslenska menntaumræðu.
Ég naut þess að vera í Kennaraskólanum og náði þar í skottið á ákveðnum tíma
því að við vorum síðasti árgangurinn sem var í einum bekk eins og verið hafði frá
upphafi skólans. Ég eignaðist góða skólafélaga sem hafa flestallir verið í kennslu alla
starfsævina, og það er talsvert merkilegt því að námið var frekar stutt og almennt og
ekki var ýkja mikil áhersla á uppeldis-og kennslufræði. En á einhvern undarlegan
hátt vorum við hér í starfsnámi sem skilaði okkur út í kennslu. Ef til vill hafði það
áhrif að á þessum árum voru aðallega tvær bóknámsleiðir fyrir unglinga, annaðhvort
var að fara í Menntaskólann í Reykjavík eða í Kennaraskólann og það voru töluverð
hugmyndafræðileg átök milli þessara leiða. Menntaskólakrakkarnir sögðu auðvitað
að hingað færu þeir sem réðu ekki við að fara í menntaskóla, kannski hefur það verið
hvatning til þess að standa sig, alla vega lá leið okkar flestra beint út í kennslustarfið.
Mér gekk alltaf vel að kenna, ég fann það strax í æfingakennslunni, og ég þakka það
því forskoti sem ég hafði vegna reynslunnar úr skátastarfinu.
Ég varð formaður nemendafélagsins og ég tók það alvarlega að vera málsvari kenn-
aranema og samsamaði mig sterkt því verkefni. Kennaranemar úr hinum ýmsu skól-
um, tónlistar-, myndlistar- og íþróttakennaranemar, stofnuðu Samtök íslenskra kenn-
aranema, ég varð fyrsti formaður þessara samtaka og sótti norræn kennaranemaþing
með stuðningi og hvatningu Brodda. Ég held að öll þessi reynsla hafi meðal annars
valdið því að ég fór síðar í frekara nám en fyrst lá leiðin út á akurinn eins og kennslu-
starfið var oft nefnt í Kennaraskólanum.
Úti á akrinum
Ég byrjaði kennsluferil minn í Hlíðaskóla árið 1964, við vorum fimm skólafélagar sem
réðum okkur þangað. Ásgeir Guðmundsson var þá yfirkennari skólans auk margra
ungra kennara þannig að þar var lifandi starf. En strax næsta ár flutti ég mig í öldu-
túnsskóla í Hafnarfirði sem tekið hafði til starfa 1961. Ég var þar í 10 ár og tók þátt
í margvíslegum nýjungum. Ég kenndi alltaf unglingum, sjálfsagt voru það áhrif frá